A Barbaric Proposal - 33. Bölüm (Türkçe Novel)

Rienne sessizce bir sonraki sözlerini bekledi.

(Black) "Kendi iyiliğin için çok mu kurnazsın yoksa gülünç derecede masum mu takılıyorsun? Anlamıyorum."

(Rienne) "...Bunların hiçbiri bir iltifat gibi gelmiyor."

(Black) "Sana gelince hayır diyemeyeceğimi bildiğin için mi böylesin, Prenses?"

(Rienne) "Düşündüğünüz bu mu?"

(Black) "Bugün neler olduğunu gayet iyi biliyorsun."

(Rienne) "…”

Amacını kesinlikle anlamıştı.

Olanlar için ödemesi gereken bedel hakkında konuşmaya devam etmişti, ama görünüşe göre gerçekten onunla birlikte olmak gibi bir niyeti yoktu.

(Black) "Ama bu sonsuza dek sürmeyecek..."

Black uzandı ve ıslak bezi Rienne'den aldı.

(Black) "Hala sana iyi bir insanmış gibi davranırken gitmelisin."

Artık elleri boştu.

Rienne ellerine bakıp bezi ondan geri aldı. Eğer ilişkileri böyle devam ederse , hiçbir şey değişmeyecekti. Bu adam olanları yanlış anlamaya devam edecek ve kalbi sıkıntı içinde debelenmeye mahkum kalacaktı. Rienne işlerin böyle olmasını istemiyordu.

(Rienne) "Sizin 'iyi bir insandan' daha fazlası olduğunuzu biliyorum, Lord Tiwakan."

‘Senden korkmuyorum.’

(Rienne) "Bu yüzden lütfen, burada kalmama izin verin. Nişanlımla elimden geldiğince ilgilenmek ve yardımcı olmak istiyorum."

(Black)"..."

Black'in yüzündeki kasların seğirdiğini görebiliyordu, ama bu sefer onun sözlerinden rahatsız olmuş gibi de gözükmüyordu.

*****

Tüm yaralarını tamamen temizlemek biraz zaman almıştı.

Rienne ısrarla saçlarını yıkamasına yardım ederken zaman çok hızlıca geçmişti.

Black, ona zahmet etmesine gerek olmadığını söyleyerek reddetmeye çalıştı, ancak Rienne yaralarını görmezden gelmeye çalıştıktan sonra saçlarını düzgün bir şekilde yıkamayacağına emin olduğundan ona güvenememişti.

Her şey bitip, Rienne banyodan çıktığında bitkin düşmüştü.

Ama nedense, Black ondan çok daha yorgun görünüyordu, ki bu biraz tuhaftı.

Astlarından birinin ilacı uygulamasına yardım etmesi için birkaç talepte bulunduktan sonra, Rienne odasına döndü. Kolları o kadar ağırdı ki, geceliğini giymek için Bayan Flambard'ın yardımına ihtiyacı vardı. Sonunda Bayan Flambard'ı odadan ayrılmaya ve akşam yemeği yemeye ikna etmeyi başardığında, Rienne hemen kendini yatağına bıraktı.

‘Çok uzun bir gün oldu.’

Tek yapmak istediği gözlerini kapatıp uykuya dalmaktı ama uzandığı anda sırtı yoğun bir şekilde ağrımaya başladı.

(Rienne) "Ah... neden... şimdi incinmek zorundasın...?"

Kendini uzanmaya zorladı. Onu acıdan kurtaran tek şey cenin pozisyonunda yatmaktı ve bu bile sadece kısa bir süreliğine ve zar zor yardımcı oluyordu.

(Rienne) "Ben de mi sırtımı incittim…? Morluklarımın vücudumun yanlarında olduğunu sanıyordum."

Birkaç yara aldıktan sonra bile çok fazla acı hissediyorsa, o nasıl dayanıyordu?

Bu adam geldiğinden beri neredeyse sürekli bir kargaşa durumundaydı.

İlk etapta o oku atmasıyla Rafit tarafından başlatılan bir meydan okumaydı. Bütün bunlar onun hatasıydı. Çünkü mizacı beş yaşındaki bir çocuktan daha kötüydü. Neden artık bittiğini anlamıyordu?

‘Yine de Rafit'e ne olduğunu hiç sormadım.’

O adam onu bir yere kilitlemesini söylemişti. Bu yüzden muhtemelen şu an herhangi bir yerde tek başına olmalıydı.

‘Yarın her şey karmaşa içinde olacak...’

Linden Kleinfelder muhtemelen bunun için onu yok etmeye çalışacaktı. Lord Maslow'u ondan bir şeyler tırtıklamaya çalışması için gönderecekti. Peki, bu gerçekleştiğinde bununla başa çıkma planı neydi?

‘....Hah... Şu anda bunu düşünmeyi bırakmalıyım...’

Bunu yarın geldiğinde düşünmek istiyordu... Uyumadan hemen önce o ailenin insanlarını düşünmek iyi bir fikir değildi. Aklını onlarla doldursaydı kabuslar görürdü.

‘Daha iyi hissetmeye odaklan. Sırtının ne kadar ağrıdığını unut.’

Ne yapmalıydı ki....

Aniden akla gelen şey, Black'in daha önceki alçak ve derin sesiydi.

(Black)– " Hala sana iyi bir insanmış gibi davranırken gitmelisin."

Birdenbire, yüzünün yanında ki tüylerinin diken diken olduğunu hissetti ve boynundan aşağı bir ürperti gönderildiğini hissetti.

Neden bu konuda bu kadar garip hissetmişti? Sözleri açıktı, bu yüzden kafasını karıştıran şey arkasındaki duyguydu. Black her zaman olduğu gibi nazikti, ama bir şekilde onun o konuşmasını duyunca, tehlikede olduğunu hissetmişti… Silahsız ve çıplak bir şekilde vahşi bir hayvanın önünde durmak gibiydi, ve aynı zamanda canavarın onu incitecek hiçbir şey yapmayacağını biliyordu...

‘.... Bu nasıl bir delilik?’

Yüzünü aşağı eğen Rienne başını salladı. Mantıklı değildi, ama Black için tamamen mantıklıydı. Onunla tanıştığından beri, onu çelişkilerle dolu bir adam olarak görmüştü.

‘Sadece uyumaya çalış.’

Rienne gözlerini zorla kapattı.

‘En azından bu gece kabuslar görmeyeceğim.’

Sırtı hala ağrıyordu ama uykuya dalarsa acıyı fark etmeyecekti. Sadece yorgunluktan bilincini kaybetseydi onun için en iyisi olurdu.

(Rienne) "...?"

Ama gün henüz bitmemişti.

Tık!

Bir an yanlış duyduğunu düşündü, ama değildi. Birisi kapısını tıklayıp içeri girmişti.

(Rienne) "Kimsiniz...?"

Rienne, oturmak için mücadele ederken, Black'in kapısında durduğunu ve ona doğru baktığını gördü.

‘Neden... Neden burada? Hayır... yapamaz...’

(Black) "Ödemen için buradayım."

(Rienne) "…"

Rienne, giysilerinin hışırdadığını duydu. Bilinçsizce geceliğinin kumaşını çekiştiriyordu.

(Rienne) "Ama düşünceli olacağını... sanıyordum..."

Boğazı o kadar nefessiz kalmıştı ki sanki kendisine ait olmayan bir sesle konuşmaya çalışıyordu. Black yavaşça ona doğru yürüdü. O karanlık odanın sessizliğinin ortasında, ona bakan açık mavi gözler etrafından bağırıyor gibiydi.

(Black) "Tam olarak istediğin gibi hareket ettin, Prenses."

(Rienne) "Ben..."

(Black) "Benim de yapmak istediğim bir şey var. Bu yüzden gerçek bir prenses ol ve sadece buna katlan."

(Rienne)"Ne... Ne istiyorsunuz...?"

(Black) "Hayır demene izin vermeyeceğim."

(Rienne) "…"

Ama ondan istediği şey, korktuğu şey gibi görünmüyordu. Ona yakından bakan Rienne, Black'in elinde bir şey tuttuğunu fark etti.

(Rienne) "Bu... nedir?"

(Black) "Bu bir ilaç. Arkanı dön."

(Rienne) "…"

Rienne bir an tereddüt ettikten sonra istediğini yapıp arkasını döndü. Otururken yatağın ağırlığının kaydığını hissetti. Ona yakın oturmuyordu, ama uzakta da değildi. Sesi Rienne'nin sırtına çarptığında alçaktı.

(Black) "Senden kıyafetlerini çıkarmanı istemeyeceğim."

‘...Ne yapmayı planlıyor?’

(Black) "O yüzden, sadece dayan. Gıdıklansan bile.”

‘...?’

Yine giysilerinin hışırtı sesini duydu.

(Rienne) "Ne...?"

Rienne utanç içinde başını çevirdi. Tam o sırada gözleri buluştu ama Black'in eli geceliğinin altında ilerlemeye devam etti.

(Rienne) "Bekleyin."

Hemen döndü ve bileğini tuttu, ama acı onu aynı hızla vurdu. Rienne gözlerini kırptı, sesi yumuşak bir şekilde dışarı fırladı.

(Black) "Dik oturmalısın. Yanlış oturursan sadece acıyı daha da kötüleştirirsin."

(Rienne) "Ne yapacaksınız?"

(Black) "Nişanlımla ilgileneceğim. O kendine bakmasa da aynı şeyi yaptıkları için başkalarına dırdır eden biri."

(Rienne) "Hayır, ben kendim yapabilirim... Kendim ulaşabilirim. Kendi başıma ilaç kullanma konusunda mükemmel bir yeteneğe sahibim."

(Black) "Ben ne demiştim?"

(Rienne) "Bu..."

(Black) "Arkanı dön. Ya da bana bakmaya devam edebilirsin."

(Rienne) "…"

Black, dinleme ya da durma havasında gibi görünmüyordu. Rienne bileğini olabildiğince sıkı tutsa bile, yine de kolaylıkla hareket edebilecekti.

(Rienne) "Buraya ödemenizi almaya geldiğinizi söylememiş miydiniz?"

Rienne'in sesi çok alçaktı.

(Black) "Onu bununla değiştirdiğimi söylesem daha mı iyi olur?"

‘...Öyle olduğunu söyleyemem.’

Black ona bir seçenek sunuyordu ama aslında sunmuyordu da.

Kendi ağzıyla, ona ilaç uygulamasındansa birlikte uyumayı tercih edeceğini söyleyecek değildi. Aslında böyle daha rahat hissediyordu.

‘Ama bu... bu biraz garip.’

Kendi istediğini yapmak yerine... sadece onun için bir şeyler yapıyordu.

(Rienne) "Fikrinizi değiştirmenize ne sebep oldu?"

Sonunda, Rienne başını çevirdi.

Yüzünün her geçen saniye kızardığını hissetti, bu yüzden dizlerini göğsüne çekti ve kollarını etraflarına sararak yüzünü sakladı.

(Black) "Ne demek istiyorsun?"

(Rienne) "İlaç."

(Black) "Bunu kendinin yapmayacağını düşünmüştüm."

(Rienne) "Eğer onu bana verseydiniz, o zaman..."

(Black) "O zaman sana dokunamazdım."

(Rienne) "…"

(Black) "Ve morluklar kendi başına ulaşamayacağın bir yerdeymiş gibi görünüyordu."

‘Bunu nereden biliyor...? Ah, bunu görmüş olmalı.’

Rienne utancın yanaklarına yerleştiğini hissetti. Onu ne kadar gördüğünden emin değildi. Mantıklı değildi... Rienne onu daha önce gömleksiz görmüştü, ama nedense şu anda utançtan ölüyormuş gibi hissediyordu.

(Rienne) "Ah, sırtımda da morluklar var mı?" diye sordu, utancını öksürükle örtmeye çalışarak.

Bu süre zarfında Black'in eli artık geceliğinin altında serbestçe dolaşıyordu.

(Black) "Evet."

Parmağının ilacı sırtının ortasına bastırdığını hissetti. Çok küçük bir dokunuştu, ama korkunç derecede acı vericiydi. Öyle ki Rienne çığlığını tutmak zorunda kalmıştı.

(Black) "Burası acıyor mu?"

(Rienne)"Bir... biraz..."

Bu bir yalandı. Ona iyi olduğunu söylerse dokunuşunun daha da yoğunlaşacağından korkuyordu. Ama durum biraz şüpheliydi. Ne kadar az acı çektiğini görmek çok garipti. Hafif bir gıdıklama hisseyle, uyuşturucu bir etki hissetmişti. Gerçi içini garip hislerle dolduran bir gıdıklama değildi. Yaralarına bu kadar nazik bakan kişiye sarılmak için arkasını dönmek istemek gibi garip bir duyguydu.

(Black) "Bunu elimden geldiğince nazikçe yapıyorum."

Rienne bunu biliyordu. Sorun şu ki, bunu çok yavaş yapıyordu.

(Rienne) "Lütfen... acele edin."

Bu garip gıdıklama hissi ancak ellerini ondan çektiğinde kaybolacaktı.

(Black) "İstemiyorum."

(Rienne) "...Ne?"

Ama Black onun sözlerini dinlemiyordu.

(Black) "Sana elimden geldiğince uzun süre dokunmak istiyorum, bu yüzden acele etmeyeceğim."

Sıkılmış dişlerini serbest bırakan Rienne konuştu.

(Rienne) "Bu... yaralılara ilaç uygulayan biri için pek uygun bir davranış değil."

(Black) "Biliyorum. Ama şu anda 'uygun' olarak görülmeyi umursamıyorum."

Eli yavaşça omurgası boyunca aşağı doğru ilerlemeye başladı ve Rienne'in bildiği bir yere ulaştı… sırtından çok daha hassas bir yere.

Daha fazla dayanamayan Rienne, vücudunu büktü.

(Rienne) "D-dur..."

(Black) "Biraz sabretmelisin. Tıpkı benim yaptığım gibi."

Black ilacı yanlarına yaymaya başladı. Bugün onun hakkında bir şeyler farklıydı. Her zamanki benliğine kıyasla, sevecen ama garip bir şekilde iddialı görünüyordu. Uygun davranmayı umursamadığını söylerken kastettiği bu muydu? Ama neden?

(Rienne) "Neden düzgün görünmeyi umursamıyorsunuz?"

(Black) "Herhangi bir anlamı olduğunu sanmıyorum."

(Rienne) "Anlamsız mı?"

(Black) "Sana zaten sahibim, Prenses."

(Rienne) "...İşler böyle yürümüyor. Dünyada kibar davranmayan bir erkeği seven hiçbir kadın yoktur."

Biraz düşündükten sonra, Rienne aklından geçenleri söyledi. Ancak Black'in cevabından sonra, söyleyecek başka kelime bulamadı.

(Black) "Başka bir erkeğin olmasaydı rol yapabilir ve uygun davranmaya devam edebilirdim."

(Rienne) "..."

(Black) "Onu kendin unutana kadar bekleyebileceğimi sanıyordum, Prenses... Ama bugünden sonra bunun olacağını sanmıyorum, bu yüzden fikrimi değiştirdim."

İlacı uygularken eli hareket etmeyi bırakmıştı. Rienne'in geceliğinin altında morarmış belinin etrafına hafifçe sarıldı.

(Rienne) "Ben... Size daha önce de söyledim, asla sizi aldatmadım."

(Black) "Ve dediğim gibi, sana inanmıyorum."

(Rienne) "Onun için... Bir an dahi ben..."

‘Onu hiç sevdim mi?’

Teknik olarak 'birlikte' idiler, ama ilişkileri asla gerçekmiş gibi davranmazdı. Rafit'in sevgilisi olarak hayatı, ince bir üzerinde geçiyormuş gibi hissettiriyordu.

Ama kelimeler boğazına takıldı.

Rienne'in Rafit'ten bir çocuğu olması gerekiyordu. Black'e onu sevmediğini söylese bile, sadece durumdan kaçmak için ona ucuz bir yalan daha söylediğini düşünürdü.

(Rienne) "... Zaten her şeyi olduğu gibi kabul ettim. Ona sadece, sizinle evleneceğimi ve gelecekte çocuğumun babası olacağınızı söyledim, Lord Tiwakan. Başka hiçbir şey olmadı."

(Black) "Seni görünce Prenses, bir şeyleri olduğu gibi kabul etmekle, kalbinden bir şeyi tamamen koparmak arasında bir fark olduğunu fark ettim."

(Rienne) "..."

Black fiziksel sadakatsizlikten bahsetmiyordu. Rienne'in, eski sevgilisini hala unutmadığına inanıyordu.

(Rienne) "Ben... yapacağım... elimden gelenin en iyisini yapacağım."

Başka bir şey söyleyemedi.

(Black) "Evet. Elinizden gelen her şeyi yapın."

Black'in parmakları Rienne'in çıplak tenine dokundu, ama acıtmadı. Sanki onun acısına neden olmaya çalışıyormuş gibi değildi. Onu tutan eller sabırsızlık ve endişe ile dolu gibi hissediyordu.

(Black) "Sana güvenene kadar, Prenses."

Black başını ona doğru eğdi. Artık ona o kadar yakındı ki, nefesini başının üstünde hissedebiliyordu.

(Black) "Seni öpeceğim."

Bu sefer izin istemedi.

(Black) "Burayı."

Diğer elini uzattı ve uzun saçlarıyla kaplı boynunun arkasına dokundu. Bir elini çıplak belinde tutarken, tüm saçlarını alıp omuzlarından birinin üzerinde yana doğru topladı ve soluk boynunu ortaya çıkardı. Rienne, boynunun arkasının ne kadar beyaz olduğundan ya da Black'in bakış açısından nasıl görünebileceğinden emin değildi.

(Rienne) "..."

Parmakları dudaklarından önce ona dokundu. Rienne'nin omuzları, saçlarını havaya kaldıran küçük dokunuşla titriyordu.

« Önceki Bölüm Sonraki Bölüm »