MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 151. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

“Biz de yola koyulmalıyız.”

Tüneli temkinli gözlerle izleyen Elliot doğruldu. Max yere attığı çantayı aldı ve Elliot'ı takip etmek için döndü. Ama birkaç adım atar atmaz, şövalye onu büyük bir kayanın arkasına sürükledi. Max vücudunu gerdi. Keskin gözlerle duvarların üzerinden bakan Elliot nefesini tutarak konuştu.

“Canavarlar yaklaşıyor.”

Max korkarak yukarı doğru baktı. Dediği gibi, heybetli duvarların üzerinden aceleyle geçen düzinelerce meşale görebiliyordu. Aniden kalbi battı. Rüzgarla karışan kemik ve demirin hışırtısının ardından keskin bir kılıcınkine benzeyen bir çarpma sesi geldi.

Max bunun bir davetsiz misafirin varlığına karşılık gelen bir işaret olduğunu fark etti ve kısa bir nefes verdi. Aşırı dikkatli çalışmalarına rağmen canavarlar tarafından keşfedilmişlerdi.

“B-belki bu iyidir, değil mi? Girenlere yardım etmemiz gerekiyor…”

“Şu anda yardım edebilmemizin bir yolu yok.”

Elliot soğuk bir şekilde konuştu.

“Kendi başlarına üstesinden gelmekten başka seçenekleri yok.”

“A-ama sadece beş kişiyle, nasıl…?”

“Duvarların ötesinde birçok konut ve bina var. Gizlice kaçıp uygun bir yerde saklanmayı başarırlarsa, yüzlerce canavarla birden başa çıkma durumundan kurtulabilecekler.”

Elliot sakince yanıt verdi ve onu diğer tarafa götürdü.

“Gerisini onlara bırakıp derhal buradan çıkmaya konsantre olmalıyız. Eğer tüneli bulurlarsa canavarlar bizi kovalayabilir.”

Sonra rüzgarın sesiyle usulca yola çıktılar. Max onu takip etti ve kafası karışmış gözlerle arkaya doğru baktı.

“Nereye gidiyoruz? Ana birime katılmak için yeniden doğuya doğru gitmeliyiz…”

“Geldiğimiz yoldan geri dönersek, hendekten çıkar çıkmaz canavarlar bizi fark ederler. Bu şekilde çevresinden dolaşmak daha iyi.”

Max, ses tonunun biraz sertleştiğini fark edip ağzını kapattı. ‘Şu an şüphe duymanın ve sorular sormanın zamanı değil. Ona güvenmeli ve sessizce onun askeri muhakemesine itaat etmeliyim.’

Max, şövalyenin çevik hareketlerine ayak uydurmak için bacaklarını umutsuzca hareket ettirdi. Aklından her türlü karmaşık düşünceler geçiyordu. ‘Bizi nasıl keşfettiler? Belki yanlış bir şey yaptım? Tüneli kazarken nöbetçinin dikkatini çekecek bir şey yapmış olabilirim.’ Boğazı suçluluk duygusuyla sıkıştı. ‘Şövalyeler güvende olacak mı?’

Kuahel Leon kapıları açmayı başaramazsa, Riftan'ın stratejisi tam bir fiyasko olurdu. Her durumda, eğer Wigru'nun enkarnasyonlarından biri ölürse, Müttefik Kuvvetler’in morali yerle bir olurdu.

Max dudağını ısırdı. ‘Bu olursa, sorumlu olan ben olacağım. Ruth işini çok daha fazla dikkatli yapardı, o bu şekilde deşifre olacak kadar işe yaramaz biri değil…’

“Leydim.”

Kendini suçlama düşüncelerine dalmış olan Max, onu acilen kavrayan el tarafından kendine getirildi.

Kısa süre içinde hendekten çıkıp sık köknar ağaçlarının arasına saklandılar ve sadece 30 kvet uzakta olan savaş alanı artık 80 kvet uzaktaydı. Ancak kendini kesinlikle güvende hissetmiyordu.

İrileşmiş göz bebekleriyle duvarların mazgallarında yanıp sönen düzinelerce ışığı izledi. Işık sayısı giderek daha çok arttı. ‘İstilanın izlerini bulmuş olmalılar ve çevreyi tarayacaklar.’

“Ne kadar büyü gücünüz kaldı?”

Max, Elliot'a bakmak için döndü. Ciddi bir ifadeyle gözetleme kulesini izleyen Elliot ciddi bir sesle sordu.

“Ölüleri dirilten büyücüyü arama büyüsü ile tespit edebilir misiniz?”

Max oldukça şaşırmış göründü, sonra yavaşça başını salladı.

“Arama büyüsü geniş kapsamlı değildir. Bunun gibi çok büyük bir şehirde tam bir arama yapmak için muazzam miktarda büyülü güç gerekirdi…”

“Bu yeri tamamen aramanıza gerek yok. Ölümsüzleri komuta etmek için, aşağıyı net bir şekilde görebileceği bir konumda olmalı. Bu üç gözetleme kulesinden birinde bir büyücü olması son derece mümkün. Lütfen en azından büyünün nereden aktığını kontrol edin.”

Max belirtilen üç gözetleme kulesine baktı. Kalın siperler arasındaki kalenin dikdörtgen biçimindeki kulesinde hafif bir ışık parlıyordu. Max gözlerini kısıp adamın üzerine yansıyan belirsiz gölgelere baktı, sonra sert bir yüzle başını salladı.

“Sorun değil. O noktaya kadar… yapabileceğimi düşünüyorum.”

Hemen yere dokundu ve büyü gücünün yavaş yavaş akmasına izin verdi. Bir dakika içinde yayılan büyülü ağda karanlık ve ağır bir enerji hapsoldu. Max üçüncü gözetleme kulesini işaret etti.

“Orada.”

Elliot sanki mesafeyi ölçermiş gibi gözlerini kısarak kuleye baktı ve sırtında taşıdığı uzun yayı çekti.

“Oku atar atmaz bir bariyer kaldırın. Eğer saldırı ıskalarsa, karşı saldırının buraya geri gelme ihtimali var.”

Max'in gözleri büyüdü. ‘Bu mesafeden atış yapmak mümkün mü? İnanması zor ama Elliot’ın bir palavracı olduğundan epey şüpheliyim.’

Başını salladı ve her an bir bariyer kaldırabilmek için kalan tüm büyüsünü topladı. Çok geçmeden Elliot ok kılıfından uzun bir ok çekti ve yukarı kaldırdı. Bu, kanca şeklinde bir uçtu ve sapın ucunda siyah bir tüy olan uzun menzilli bir ok vardı.

Okun ucunu kavrayıp yay kirişini gerdi. Duruşu o kadar güçlü ve sertti ki, önünde, uzun yayın kabzasını kavrayıp geriye çekerken şövalyenin patlamak üzere olan güçlü kaslarını gözleri önünde açıkça görebiliyordu.

Farkında olmayarak nefesini tuttu. Sonra kırbaç gibi bir sesle ok elinden fırlayınca Max, bir karşı saldırıya hazırlık olarak hemen bariyeri kaldırdı. Ancak bulundukları yere doğru uçan oklar yoktu. Bir ağacın arkasına saklanarak durumu gözlemleyen Elliot, onaylayarak başını salladı.

“Başarılı olmuş gibi görünüyor. Artık lider gittiğine göre, teyakkuz şimdilik rahatlayacak. Acele edip ana birime katılalım.”

Max şövalyeye hayranlıkla baktı ve hızla bariyerleri indirdi. Elliot'ın dediği gibi, surda sıralanmış canavarlar her yere dağılmıştı. Bu fırsatı kaçıramazlardı. Şövalyeyi takip etti ve ağaçların arasından koştular.

Canavarın saldırdığı yerden uzaklaşınca Elliot durdu. Max tükenmiş bir halde eğilip soğuk havayı soluyarak nefesini toplamaya çalıştı. ‘Bu kadar çaresizce koşmaktan ciğerlerim çökecekmiş gibi hissediyorum.’

“Şansımıza, plan sorunsuz ilerledi gibi görünüyor.”

Sessizce Max’in soluklanmasını bekleyen Elliot, aniden gizli bir gülümsemeyle konuştu. Max zar zor başını kaldırdı. Ardından, batı alanına dağılmış şövalyelerin kapıya doğru hücum ettiği sahneyi gördü.

Plan başarısız olmadığı için rahatlayarak neredeyse yere yığılıyordu. ‘Kutsal Şövalyeler zulmün üstesinden gelmiş ve üzerlerine düşeni görevi doğru bir şekilde yapmış olmalılar.’ 

Işık saçan bir yüzle Elliot'a döndü.

“B-başardık!”

Elliot'ın dudaklarının kenarına hafif bir gülümseme yayıldı. Ancak hemen yüzünde bir askerin ağırbaşlı ifadesi belirdi.

“Savaş henüz bitmedi. Hızlı bir şekilde arka birime geri dönelim.”

Şövalye savaş gürültüsünün patlak verdiği kale kapısına baktı ve sakince ekledi.

“Yarına kadar hareketli bir gün olacak.”

Birkaç saat sonra Midna ele geçirildi. Batı kapısı açıldıktan kısa bir süre sonra güney kapısı da açıldı ve Remdragon Şövalyeleri ve Phil Aaron'un Şövalyeleri şehre doğru ilerlerken ana birlik kuşatmaya devam etti.

Nihayet, şehri ele geçiren ölümsüzler ordusu kısa sürede içinde küle döndü. Max arka birime döndü ve kısa bir süre dinlendi, ardından hemen yaralıları iyileştirmeye yardım etti. Şövalyelere şehre kadar öncülük eden Riftan için duyduğu endişeden ölmek üzereydi ama şimdi bir büyücü olarak yükümlülüklerini yerine getirmek için çaba göstermenin zamanıydı.

‘Riftan’ın bana güvendiği gibi ben de ona güvenmek zorundayım.’ Endişesini hafifletmek için bunu defalarca tekrarlamaya devam etti. Kalbinin derinliklerinde, onun olduğu yere doğru koşmak istedi. Ancak askerler kalan canavarları tüm şehirde tamamıyla ortadan kaldırana ve rahipler kutsal alanı arındırana kadar Midna'ya ayak basamadı. Yeni nakledilen hastalarla ilgilendi ve borunun üflenmesini endişeyle bekledi.

Uzun bir süre böyle bekleyerek geçti. Alacakaranlıkta, borunun yüksek sesi duyuldu. Max hemen arka birimlerle birlikte yoğun bir karanlıkla çevrili şehre girdi.

Sokaklar haftalardır atılan kırık oklarla doluydu, şehrin tamamına yanmış ahşap binaların kalıntıları birikmişti ve çürüyen sığır leşleri kara gömülmüştü, küller ve çamur pis bir koku yayıyordu. Askerler dışında hiçbir yerde yaşayan insan belirtisi yoktu.

Harap edilmiş sokaklara kasvetli gözlerle baktı ve ardından askerlerin önderliğinde şehrin merkezinde bulunan meydana taşındılar. Orada, tüm ülkelerden askerler birlikte kamp kurdu. Sağlık görevlilerine boş bir alanda bir klinik kışlası kurmalarını emrettikten sonra, Max atından inip Riftan'ı aramaya gitti.

Meydanı geçip doğuya doğru biraz daha ilerledikten sonra büyük bir bazilikaya benzeyen bir yapı ortaya çıktı ve bir tarafında bir duvarı çökük devasa bir taş bina vardı. Orada Remdragon Şövalyelerini bulup rahat bir nefes aldı.

“Leydi Calypse.”

Onu ilk gören Uslin Rikaido, kafasına taktığı miğferi çıkardı ve hızla ona yaklaştı.

"Planın biraz karıştığını duydum. Nereniz yaralı?”

“Tek bir saçımı bile incitmedim.”

Kibirli yüz ifadesini saklamaya çalışarak sakince cevap verdi.

“Şövalyelerden yaralanan var mı? B-belki Riftan…”

“Yaralılar çoktan Ruth Serbel tarafından tedavi edildi. Elbette komutanın kafasında tek bir saç bile incinmedi.”

Acı acı cevap verip parmağıyla bir bazilika binasını işaret etti.

“Orada, o yüzden gidip bir bakın.”

Max vakit kaybetmeden Rem'i şövalyenin ellerine emanet etti ve aceleyle merdivenlerden yukarı çıktı. Beyaz binaya girdiğinde, beklenmedik bir şekilde iç kısım sağlamdı ve zemin temizdi.

Garip bir hisle sarılı, loş bir biçimde aydınlatılan şapelin etrafına bakındı. İnançlıların ibadet etmek için kullandığı geniş odadan geçerken, başrahibin ayin yapmak için kullandığı aziz heykellerinin arasındaki kürsünün ortasında duran Riftan'ı fark etti.

Max anlaşılmaz bir nedenle nefesini tuttu. Bir elinde uzun bir kılıç, diğerinde bir meşale vardı, yere bakıyordu. Günahkarları cezalandırmak için yeryüzüne inen Nathaniel (Ölüm Meleği) gibi görünüyordu.

Max onun sanki bir maske takıyormuş gibi ifadesiz yüzünü izledi ve sonra temkinli bir şekilde ilerledi. Ardından Riftan dönüp ona baktı.

“Maxi.”

Riftan'ın sesinde iliklerine kadar hissedebildiği derin bir rahatlama hissi vardı. Max göz açıp kapayıncaya kadar ona koşarken, kılıcını çabucak kınına soktu ve tek koluyla ona sarıldı.

“Bir yerin yaralandı mı?”

“Hayır. Ve sen Riftan…”

“İyiyim.”

Onu serbest bıraktı ve dikkatlice yüzünü inceledi. Max hafifçe kızardı. ‘Hastalara bakmak için ellerimi ve yüzümü yıkadım ama saçlarım ve kıyafetlerim hala pislik içinde.’

Max arkasını döndü ve perişan görüntüsünü gizlemek için kapüşonunu kafasına geçirdi. Sonra yerde yatan karanlık bir şey görüp çığlık attı.

“Sakin ol. O çoktan öldü.”

Riftan kollarını onun titreyen omuzlarına dolarken konuştu. Max, siyah kan gölünün içinde yatan canavara dehşete kapılmış gözlerle baktı. Ordunun içinde saklanan Kertenkele Adam'a benziyordu ama bu daha bir küçüktü ve garip bir şekilde çok sofistike bir kıyafet giyiyordu. ‘Mücevherlerle süslenmiş altın madalya ve bol bir tunik…’ Max kısa süre içinde bunun bir rahip kıyafetine benzediğini fark etti.

“Bu adamlardan beşiyle karşılaştık.”

Riftan kınıyla canavarın çenesini açıp keskin dişlerle dolu ağzına baktı ve kaşlarını çattı.

“Ayrıca bu piçler bizim dilimizi konuşabiliyorlar.”

SONRAKİ BÖLÜM