MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 109. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Uyandığında pencereden giren güneş ışığı tüm odayı aydınlatmıştı. Ağır bir kalple etrafına baktı. Masa ve küvet temizdi, bu da hizmetçilerin geldiğini gösteriyordu. Ancak Riftan'ın odadan geçtiğini kanıtlayacak hiçbir şey bulamamıştı.

‘Olamaz... bütün gece dışarıda mıydı?’

Serin yatağı okşayan Max ayağa kalkıp terliklerini giydi ve saçını bile taramadan hemen paltosunu giyip aceleyle kapıdan çıktı.

Serin sabah havası tüm vücudunu kapladı, ama öfkesinin sıcaklığı başının tepesine kadar ulaştığı için soğuğu hissetmiyordu. Derin bir nefes aldı ve koridorda yürüdü. O sırada arkasından tanıdık bir ses geldi.

“Max!”

Kafasını sesin geldiği yöne çevirdiğinde, uzun saçlarını iki yana ayırmış olan Sidina'nın kendisine doğru koştuğunu gördü.

“Sağ salim döndüğüne çok sevindim!” Sidina aceleyle ona doğru yürüdü.

Max, beklenmedik yoğun kucaklama karşısında nefesini tuttu. Sidina koridordan geçip ona sıkıca sarıldı ve iri kahverengi gözleriyle ona baktı.

"Çok zorluklar yaşadın değil mi? Bir yerin yaralandı mı?”

"İyiyim. Biraz zorluklar yaşadığımız doğru ama… öyle olsa bile, tüm sefer boyunca tek bir ciddi yaralanma yaşamadım.”

"Si-Sidina... sen nasılsın?" 

“Bundan bahsetme bile! Bütün gün odamda kalıp, kilitli kadim kriptogramları deşifre etmekten bir avuç saçımı kaybettim! Sanırım gözlerim son birkaç ayda çok bozuldu, bu beni endişelendiriyor.”

Abartılı bir sesle hıçkıra hıçkıra ağlayan Sidina’nın yüzündeki ifade birden zaferi yansıtan bir ifadeye dönüştü.

“Yine de, sıkı çalışmalarım meyvesini verdi. Şimdiye kadar neler keşfettiğimizi bilmek istemez misiniz?”

Çalışmalarının sonuçlarını hemen paylaşmaya hevesli görünüyordu. Max tereddüt ederek ona baktı.

"Ö-özür dilerim ama hikayeni daha sonra dinleyebilir miyim? Hemen kocamı bulmalıyım...”

"Lord Calypse’i mi?" Sidina şaşırmış görünüyordu. “Lord Calypse burada değil. Sabahın erkenden saatlerinde kaleden çıkarken gördüm onu. Hala ne olduğunu merak ediyorum...”

Max şokun etkisiyle kaskatı kesildi. Sidina'nın yüzünde endişeli bir ifade vardı.

"Max, sana hiçbir şey söylemeden gittiğini söyleme sakın.”

"B-ben, derin bir uykuya daldım... o yüzden bana zaten söyleyemezdi."

Aceleyle cevap verdi ve hiçbir şey yokmuş gibi gülümsedi. Ancak içi o kadar şiddetli kaynıyordu ki tüm vücudu yanıyor gibiydi.

Bütün gece ondan ayrıl kaldığına ve ona tek kelime etmeden gittiğine inanmak zordu. ‘En azından bana neler olduğunu anlatman gerekmez mi? Gitmeden önce bana hiç olmasa bir kelime söyleyemez miydin?!’

Max, gözlerinin kenarlarında biriken yaşları saklamak için ellerini dağınık saçlarının arasından geçiriyormuş gibi yaptı. Ona bakan Sidina, ihtiyatla konuştu.

"Çok uzaklaşacak gibi görünmüyordu. Kıyafetleri nispeten hafifti ve yanında eşyalarını taşımıyordu. Yanında sadece iki şövalye olduğu için muhtemelen şehri terk etmemiştir. Şövalyelerin kışlasına gidip neler olduğunu öğrenmek ister misin?”

Max ağzını kapalı tuttu ve pencereden dışarı baktı. Şimdi bile, Remdragon Şövalyeleri’ni ziyaret etme arzusu bir şöminenin sıcağı kadar yoğundu, ancak yaralı gururu bunu yapmasına izin vermiyordu. Kırgın ve kızgın kalbini gizledi ve neşeli bir sesle konuştu.

"İ-iyiyim. Sidina'nın dediği gibiyse, bugün kesinlikle dönecektir. Bu yüzden, sanırım araştırmalarının sonuçlarını dinleyebileceğim.”

Sidina'nın ifadesi, performansı yeterince inandırıcıymış gibi yeniden aydınlandı.

"O zaman benimle kaldığımız daireye gel. Bay Calto da seni görmek isteyecektir.

Max onu tutan eli takip etti ve bahar güneşinin soluk ışığında uzun koridorda koştular. Sidina yol boyunca hiç durmadan mırıldandı, ama kulaklarına tek bir kelimesi bile ulaşmadı.

Riftan'ı kafasından atmaya çalışırken ceketinin fırfırlı kenarını kavradı. Bacakları titriyordu çünkü pijama olarak giydiği ince keten elbisesinin üzerine sadece bir palto giymişti. Uyanır uyanmaz kocasını aramak için odadan aceleyle çıktığını fark etmesini istemediği için üstünü değiştirmeye odasına gideceğini söylemek istemedi. Dudağını ısırdı ve biraz daha hızlı yürüdü.

“Annette ve Armin muhtemelen henüz uyanmamışlardır. Büyük bir parti verdik ve herkesin sağ salim dönüşünü kutlamak için geç saatlere kadar içtik.” Sidina ek binaya girdi ve muzipçe gülümsedi. “Aslında seni de arayacaktım ama Annette birlikte biraz zaman geçirebilmeleri için çifti yalnız bırakmam konusunda ısrar etti, ben de vazgeçtim.”

"Bu çok... İlginiz için teşekkürler." diye mırıldandı belirsiz bir şekilde.

Uslin Rikaido'nun da aynı düşünceye sahip olması ne kadar iyi olurdu diye düşündükçe hüsrana uğradı.

Sarışın şövalyenin ısrarcı yüzünü hatırlayarak dişlerini sıkan Max, gecesinin ne kadar sefil, üzgün ve yalnız geçtiğini fark etmemesini umarak konuyu çabucak değiştirdi.

“Bu süre zarfında harika bir keşif yaptığını söyledin. Karanlık büyücülerin kayıtlarında başka bir şey keşfettin mi?”

"Bu soruyu sormanı bekliyordum!" Merdivenlerden zıpladı ve sevinçle haykırdı. “Karanlık büyücülerin ikiye bölünüp savaştığını hatırlıyor musun? Son zamanlarda nedenini öğrendim. Sanırım alt tür canavarlarına nasıl davranacaklarını tartışıyorlardı.”

"Canavarlara nasıl davranacaklarını mı?"

Max bu karmaşık cümle karşısında boş bir ifadeyle ağzını açtı. Etrafına bakınan Sidina sesini alçalttı ve açıklamaya devam etti.

"Karanlık büyücüler canavarların saldırganlığını azaltmayı başardılar. Düşük zekalı canavarları sadece hayvan olarak yetiştirdiler ve onları yiyecek için kullandılar. İnsan gücü eksikliğini gidermek için de bazı yüksek zekalı alt tür canavarları kullanıldı. İlk başta köleliğe daha yakın bir sistem gibi görünüyordu ama zaman geçtikçe, daha fazla insan canavarlara aşina oldu. Bunların arasında, alt tür canavarların farklı bir ırktan gelen bir parçamız olarak görülmesi gerektiğini savunanlar bile vardı sanırım.”

"B-bu çok saçma!" Max istemsizce sesini yükseltti.

Katolik köktenciler, elfler veya cüceler dışındaki diğer ırkları insanlarla eşit olarak kabul etmiyorlardı. Ancak onlar bile bu ırkların Tanrı'nın bir eseri olduğunu inkar etmemişlerdir.

Öte yandan, canavarlar şeytan tohumundan doğan pis yaratıklardı ve bu dünyaya sadece insanlara acı vermek için gelmiş lanetli varlıklar olarak kabul ediliyorlardı. Böyle iğrenç bir yaratığın Tanrı'nın eliyle yaratıldığını iddia etmek, sizi engizisyonun karşısına çıkarabilirdi.

“Bu gerçek ortaya çıktığında… ç-çok fazla tartışma olacak. Büyük Sığınak, geçmişte büyücülere yapılan pervasızca zulmü haklı çıkarmak için bunu kullanmaya çalışabilir.” diye sızlandı.

"Neyse ki, tüm karanlık büyücüler bu argümanla aynı fikirde değildi. Karanlık büyücülerin içinde bile bu düşünceye büyük tepkiler verenler vardı ve sonunda savaşmak için iki gruba bölündüler.”

Sidina çalışma odasının önünde durdu ve bir an için kapı koluna düşünceli gözlerle baktı.

“Kayıt, nasıl yanılgılara düştüklerini ayrıntılı olarak anlatıyor. Kara büyücüler yüzlerce yıldır saldırganlığı sıfır olan canavarlarla yaşadılar ve doğal olarak onlara karşı tutumları değişti. Ancak böyle ahlaksız fikirlerle sonuna kadar direnenlerin olması, onların sanıldığı kadar tehlikeli olmadıklarını gösteriyor.”

Max şüpheyle kaşlarını çattı. Diğerlerine karanlık büyücülerin nasıl yozlaştığını söylemeye istekli olup olmadıklarını merak etti. Karanlık büyücüleri açıkça savunduklarını düşünüp, bu teoriyi yanlış yorumlamadan onları dinleyebilselerdi, bu çok hoş olurdu. Max etrafına baktı ve endişeyle konuştu.

"Ö-önce içeri girelim. Koridorda böyle konuşabileceğimiz bir şey olduğunu sanmıyorum.”

Sidina bir kez omuz silkip kapı kolunu çekiştirdi ve Max derin bir iç çekip çalışma odasına girdi. Yeni endişe duygusu şimdiden tüm sinirleri titretmişti.

‘Kocamla yaşadığım bitmek bilmeyen soğuk savaşı düşünmek bile midemi ağrıtıyor. Ama şimdi üzerine karanlık büyücülerin sıkıntılı geçmişi hakkında da endişelenmeliyim!’

Hoşnutsuzca odayı geçip şömineye doğru ilerledi. Sonra battaniyeye sarılı halde uzun bir sandalyede uyuyan adam başını kaldırdı ve uykulu gözlerle ona baktı.

"Uzun zaman oldu Maximilian Calypse.”

Max şaşkınlıkla titredi. Serseri gibi yatan kişi Calto Serbel'den başkası değildi. Uyuşukluğunu üzerinden attı ve keçeleşmiş saçlarını kaşırken titreyen vücudunu yavaşça kaldırdı.

"Çok şey yaşadığını duydum. Sağ salim döndüğüne sevindim.”

"B-Bay Calto... sağlıklı görünüyorsunuz..." Max onun zayıf yüzüne baktı ve mırıldandı.

Geçen seferkinden daha zayıftı. Onun rahatsız ifadesini gören Calto acı acı gülümsedi.

"Görünüşe göre pek iyi görünmüyorum."

"Bu yüzden bir süre odasında uyuması için ısrar ettim." diye azarladı Sidina etrafındaki parşömenleri toplarken. “Tam olarak ne zamana kadar uyanıktınız? İyi bir dayanıklılığı yok ve böyle çalışmaya devam ettikçe bir cesede benziyor. Korkarım ona ciddi bir şeyler olacak.”

"Merak etme, cenazeme işlemlerimle ilgilenmene izin vermeyeceğim."

Calto sert bir şekilde nefes verip rafa doğru yürüdü. Sonra su ısıtıcısını aldı, leğene su döktü ve gürültülü bir şekilde yüzünü yıkadı. Dikkat çekici bir şekilde Ruth'a benziyordu, bu yüzden Max farkında olmadan ona hafifçe gülümsedi.

"Orada dalgın dalgın durma, otur. Benim de seninle konuşmak istediğim bir şey vardı.”

“Neler oluyor?” Daha Max cevap veremeden Sidina araya girdi.

"Bana biraz yiyecek getirirsen memnun olurum. Eğer mutfağa gidip bana bir bardak bira ve bir somun buğday ekmeği getirirsen, hayatımın geri kalanında bu zarafetini asla unutmayacağım” dedi Calto, sanki canı sıkılmış gibi.

"Çıkmamı istiyorsun, değil mi?" Sidina homurdandı ve arkasını döndü. “Sorun değil, seni rahatsız etmeyeceğim, o yüzden çekinmeden konuşabilirsiniz.” Sonra Max'e döndü ve ona göz kırptı. “Henüz bir şey yemedin, değil mi Max? Yiyecek getireceğim, o yüzden biraz bekleyin. Ve sonrasında Bay Calto'nun sana söylediği her şeyi bana anlatmak zorunda kalacaksın.”

O gidince Calto sandalyesine çöktü ve başını salladı.

SONRAKİ BÖLÜM