MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 103. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Heyecanla ona baktı, hızla bir havlu alıp ellerini sildi. Sonra saçını biraz taradı ve kırışıklıkları açmak için kıyafetlerini çekiştirdi. Bunun görünüşünü iyileştireceğini düşünmüyordu ama en azından bir serseri gibi görünmekten kaçınmak istiyordu.

"Arama... daha bitmedi mi?"

Riftan revirin çevresini tarıyordu. Sorusunu duyunca başını ona doğru çevirdi. Onu gözleriyle dikkatle incelediğini görünce Max kızardı.

Belli ki düşündüğünden daha kötü görünüyordu, bu yüzden utanmış ve rahatsız olmuş hissetti. Hafifçe öksürerek kollarındaki kan lekelerini tek eliyle kapatmaya çalıştı.

"B-bir hafta içinde buradan ayrılacağımızı duydum... Kara büyücüler hakkında bir şey öğrendin mi?"

“Biraz yürüyelim.”

Riftan ona sertçe çıkıştı ve girişe yöneldi. Max şaşkın bir ifadeyle belki onunla yalnız kalmak istediğini düşündü, bu yüzden aceleyle pelerinini aldı.

Kalbi beklentiyle çarpıyordu. Riftan şehri ararken o yaralılarla ilgilendiği için konuşacak vakitleri olmamıştı. Max, mangalın önünde toplanan büyücülere bir süreliğine dışarı çıkacağını söyledikten sonra Riftan'la birlikte oradan ayrıldı.

Duvarları çökmüş bir binanın etrafından dolaşıp, irili ufaklı kamp çadırlarıyla çevrili meydana geldiklerinde gökyüzü çoktan kırmızıya boyanmıştı. Ekipmanları taşımakla meşgul olan askerlerin yanından aceleyle geçtiler.

Askerler vagonların üzerine tahta sandıkları yığıyorlar ve şövalyeler de sandıkların içini kontrol edip deftere kaydediyorlardı. Max içlerinde ganimetlerin olduğunu tahmin etti.

"Ganimetlerin paylaşımı konusundaki anlaşmazlık nedeniyle... bir süre Osiria'da kalmamız gerektiği söylendi. Çok fazla değerli eşya buldunuz mu?”

“Beklenenden çok daha fazlasını bulduk.”

Riftan kısa ve öz bir cevap verdi ve onu şehrin eteklerine götürdü. Depolara benzeyen binalar arasındaki dar sokakta dik bir merdiven vardı.

Max meraklı gözlerle merdivenlere baktı. ‘Beni nereye götürüyor?’ Riftan onu takip etmesi için başını salladı ve hoşnutsuz bir şekilde konuştu.

“Kale bodrumunun deposundaki yığınlarda mana taşları, wyvern derileri, kemikler ve basilisk pullarından yapılmış hazineler bulundu. Bunların arasında orichalcol da vardı.

Gözleri kocaman açıldı.

"Orichalcum mu?"

“Evet.” Riftan'ın dudaklarından alaycı bir gülümseme geçti. “Sıkıcı bir tartışmaya neden oldu. Bu buz cehenneminde bir yerlerde orichalcum madeni olabileceğini düşündükleri için herkes aklını kaybetmiş gibiydi.”

"Riftan... sen de orichalcuma göz dikmiyor musun? Aynı ağırlıktaki altın paralardan yüzlerce kat daha değerli bir mineral olduğunu duymuştum.”

"Metal eritilebilseydi, olurdu." dedi ilgisizce. "Roem İmparatorluğu'nun çöküşünden sonra orichalcum eritme yöntemi tamamen ortadan kalktı. Metale dönüştürülemeyecekse bu minerali elde etmenin ne anlamı var? Bir maden üretmenin maliyeti, kârından çok daha büyük olacaktır.”

"Öyleyse... diğerleri neden maden hakkında tartışıyorlar?"

“Dünyada çok az insan açgözlülük yapmayıp böylesine büyük bir hazineyi kolayca teslim edebilir. Ayrıca, daha sonra birinin tekrar eritme yönetimini bulma şansı var.”

Max, merdivenlerden çıkarken nefesi kesildi ve daha fazla soru soramadı. Şimdi kemerli bir tünelin önünde duruyorlardı. Karanlık koridora endişeyle baktı.

"N-nereye gidiyoruz?"

"Sana göstermek istediğim bir şey var." Kollarını onun omuzlarına doladı ve dar koridora çıktılar.

Birbirlerine sıkıca yaslanırken birlikte yürüdüler. Karanlıkta uzun bir süre yürüdükten sonra tünelden çıktılar ve gün batımının göz kamaştırıcı ışığı retinasını deldi. Max kaşlarını çatıp derin bir nefes verdi.

"Aman Tanrım... çok güzel." diye mırıldandı sanki büyülenmiş gibi ve aceleyle ışığa doğru yürüdü.

Canavarlar şehrinde böyle güzel bir yerin var olduğunu asla hayal etmemişti. Şaşkınlıkla yavaşça arkasını döndü.

Görünüşe göre onu görkemli büyük salona getirmişti. Hayır, katedral demek daha doğru olurdu. Daha önce hiç böyle bir yer görmemişti, bu yüzden tam olarak ne diyeceğini bilmiyordu.

Max duvarları dolduran vitray parçalara baktı. İçlerinden geçen ışık geniş salonu güzelce renklendiriyor, mermer zeminde dans ediyordu.

Başını kaldırdı. Tavanda, güneş yansıdığında etrafı yanan ateşle çevrilmiş gibi görsteren vitray bir pencere vardı.

Hava nefesini kesecek kadar soğuk olmasına rağmen, yerden kemiklerine işleyen bir sıcaklık yayılıyordu ve sanki güneş ışığı vücudunda yavaşça süzülüyordu. Bu tatlı hissin tadını çıkararak gözlerini kapadı.

"Böyle bir yer olduğunu duymamıştım...”

"Çünkü kimseye söylemedim.”

Neredeyse ağzından kaçırmış gibi cevap verince Max şakınlığından kurtuldu ve başını çevirdi. Riftan da ışıktaydı. Max onun morlar, maviler ve koyu kahvelerin ince bir karışımına boyanan abanoz saçlarına baktı,

Gün batımının parıltısında teni ateşten ve altından yapılmış gibiydi. Gözleri, yıldızların çırpındığı bir gece denizi gibiydi. Aniden, vücudunda şiddetli bir duygu alevlendi. Onu okşama arzusu parmaklarının uyuşmasına neden oldu.

O güzel adamla bir olmak istiyordu. Bu arzu o kadar yoğundu ki bir an korktu. Tüm vücudu gerildi ve ona özlem dolu gözlerle baktı.

Onun da ağır bir iç çektiğini duyunca, Riftan'ın da onun gibi hissettiğini fark etti. Ama kendini zorladı ve arkasını döndü, sakinleşmek için pencerenin önünden uzaklaştı.

"Diğerleri araya girmeden önce sana burayı göstermek istedim. Son birkaç ayda sadece canavarlar ve korkunç cesetler gördün. O anılarla savaşmak için bir şeye ihtiyacın var.”

Max arkasını döndüğünde yüzündeki hiçbir duyguyu okuyamadı. İçini garip bir umutsuzluk duygusu kapladı. Riftan, onun bakışlarından kaçınarak yerde dans eden ışık yansımalarına baktı ve biraz boğuk bir sesle konuştu.

"Umarım bu manzara seni korur. Kabuslardan muzdarip olduğunda, güzel bir şeyi hatırlamak rahatlamanı sağlar.”

"Riftan için de böyle mi?"

Onun sorusu üzerine Riftan başını tekrar kaldırdı. Max, hislerini öğrenmek için güçlü bir istek duyarak huzursuzca sordu.

“H-hiç kabus gördün mü? Ve onları gördüğünde... aklına güzel bir şey geldi mi?”

Riftan’ın yüzünde acı verici duygular belirip kayboldu ve sakin bir sesle cevap verdi.

“Evet, ben de kabuslar gördüm. Ve sadece bir hatıra yardımcı oldu.”

Nasıl bir hatıra olduğunu soracakken, soruyu reddeder gibi ışığın ulaşmadığı yere yürüdü ve sütunlara oyulmuş heykellere baktı.

Max, onun hâlâ duygusal olarak ondan uzak durmaya çalıştığını fark edince şok oldu. ‘Sonunda kalbini açtığını düşünmüştün, ama savaşın stresi yüzünden duygularını bir anlığına mı dışa vurdu?’

Riftan'ın yanına gidip koluna dokundu. Biraz gergindi ama sonra kolunu omzuna doladı. Büzülen kalbi, rahatlatıcı sıcaklıkta yeniden eridi.

Sadece tehlike nedeniyle ihtiyatlı davranıyor. Savaş alanından ayrılıp güvenli bir yere gidersek beni tekrar kabul edecektir." Kendi kendine mırıldandı ve kollarını onun gergin beline doladı.

"Teşekkür ederim... beni buraya getirdiğin için." Yüzünü göğsüne gömdü ve ellerinin gücünü hissederek mırıldandı. 

Max sönen ışığa bakıp titrek bir şekilde içini çekti. ‘Kabus gördüğümde, parlak ve renkli ışığın ortasında duran onu düşüneceğim...’

**********

Rahipler hastalara aktif olarak bakmaya başladıkça, çalışmaları gözle görülür şekilde azaldı. Max kısa süre sonra Dünya Kulesi büyücüleriyle birlikte şehri araştırmaya başladı ve Anton'un ona Kutsal Şövalyelerin büyücüleri izlediğini söylediğinde hiç de abartmadığını anladı.

Rahipler koruma adı altında, nereye giderlerse gitsinler onları takip ettiler, büyücülerin şehirde buldukları her nesneye el koydular.

Max, tavırları karşısında dehşete düştü. Artık onları birleştiren ortak düşman ortadan kaldırıldığına göre, Dünya Kulesi dikkatli olmaları gereken düşmanlar mı olmuştu?

Osirialı askerlere endişeli gözlerle bakan Max, büyücülerin toplandığı yere doğru yürüdü. Müttefik kuvvetler, kalede bir yere tuzak kurulduğundan endişelenerek binaların dışında kamp kuruyorlardı.

Meydanı dolduran çadırları geçti ve büyücülerin kullandığı yerin önünde durdu. Tahta sandıkların üst üste dizildiği kışlanın girişinde Nevin, Alben, Miriam ve Jeffrey'in bir kamp ateşinin etrafında çember halinde oturduğunu görebiliyordu. Yanındaki deri parşömeni onlara uzattı.

“Doğu bölümü tamamen araştırıldı. Kalenin içindeki arama bitti mi?”

Onun sorusu üzerine büyücüler tuhaf ifadeler takındılar. Max şaşkınlıkla onlara baktı. "Ne oldu? Bir sorun mu var?”

"Arama iptal edildi.”

Ateşi maşayla karıştıran Miriam ona sertçe çıkıştı.

"Şu andan itibaren şehri yok etmeye başlayacaklar. İçerideki herkes dışarı çıkar çıkmaz operasyon başlayacak.”

Max'in gözleri kocaman açıldı.

"B-ama hala karanlık büyücüler hakkında hiçbir ipucu bulamadık. Hala... araştırmadığımız çok yer var...”

“Fazla zamanımız yok.”

Max aniden duyduğu soğuk sesle başını kaldırdı. Kuahel Leon ve yardımcısı bir kışlanın içinden çıktı. Max onlardan yayılan baskı karşısında farkında olmadan geri adım attı. Kuahel ona keskin bir bakışla baktı ve yavaşça konuştu.

"Yiyeceklerimiz bitmeden geri dönemezsek, burada aç kalacağız. Hemen operasyona başlamalıyız.”

“B-bu şehrin mimarisi… her şey taştan yapılmış. Kolayca yok edilebilecek bir yer değil.

"En azından surları ve kaleyi yıkmalıyız. Bu yer gözetimsiz bırakılırsa, bazı canavar alt türleri buraya geri dönebilir.”

Max ona baktı. Söyledikleri mantıklıydı, ama nedense hepsinin bu kadar olmadığını düşündü. Şüphelerini gizleyerek kelimelerini dikkatle seçti.

"Bildiğiniz gibi duvarlarda güçlendirici bir büyü var ve ayrıca dışarıdan gelen büyüleri engelleyen bir formül var. Eğer duvarları yıkmak istiyorsanız, önce onları devre dışı bırakmalısınız.”

“Buraya, bu sorunu çözmek için geldiniz. Lütfen büyülü formülleri mümkün olan en kısa sürede devre dışı bırakın.” Sesi bir ricadan çok bir emir gibiydi. 

Keskin yeşil gözleriyle yüzlerine bakan rahip, kuru bir sesle ekledi.

“İçeri girip detaylı planı dinleyebilirsiniz.”

Sonra cevaplarını dinlemeye hiç niyeti yokmuş gibi yardımcısını alıp çadırların arasında dolaştı. Jeffrey ona baktı ve başını salladı.

"Bu adam, bize emir verirse, ona kayıtsız şartsız itaat etmemiz gerektiğini düşünüyor gibi görünüyor.”

“O kişi, müttefik kuvvetlerin başkomutanı. Bu sefer bitene kadar sessizce onları takip etmeliyiz." Nevin acı acı mırıldandı ve oturduğu yerden kalktı. “Yapacak başka bir şeyimiz yok, o yüzden içeri girip Sellic'ten ayrıntılı bir açıklama isteyelim. Araştırıyor muyuz, yok mu ediyoruz, bunu bir an önce yapıp buradan hemen çıkmak istiyorum.”

SONRAKİ BÖLÜM