MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 89. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Max göz kapaklarını sertçe ovuşturdu. Onun için harika bir şey yapmak istiyordu ama zamanı yoktu ve şartlar da pek iyi değildi.

Dünya Kulesi'nde yazdığı devasa mektup yığınını hatırladı. Hatta ona bir hatıra hediyesi yapmayı ve biraz zamanı olduğunda ona göndermeyi bile düşünmüştü. Yazmak için aylarca uyanık kaldığı ve gönderemediği mektuplarından birini hatırlayınca kendini kötü hissetti.

Ayağa fırladı ve endişeyle kışlanın içinde volta atmaya başladı. Eğer işler şimdi olduğu gibi devam ederse, onunla yeniden bir ilişki kuramaması ve sonsuza kadar yabancı gibi kalmaları mümkündü. Savaş bitip Anatol’a döndüklerinde ikisi arasındaki ilişkinin eskisi gibi olacağı şüpheliydi. ‘Hayır, Anatol'a sağ salim dönebilecek miyiz ki?’

Aniden boğucu bir korkunun içinde arttığını hissetti. Bu halde böyle tehlikeli bir yere gitmesine izin veremezdi. Riftan'ı görmeli ve ona bir şeyler söylemeliydi. Düşüncelerini düzene sokmaya vakit bulamadan, paltosunu etrafına sıkıca sardı ve çadırdan çıktı.

Girişten geçerken, yüzüne korkunç derecede şiddetli bir rüzgar çarptı. Bir süre rüzgarın dinmesini bekledikten sonra yavaşça yürüdü.

Kuzey gecesi güneydekinden binlerce kat daha soğuk ve daha karanlık görünüyordu. Gökyüzünde tek bir yıldız yoktu ve rüzgar sürekli her yönden esiyordu.

Her nefes verdiğinde ağzından dumanlar çıkıyordu. Etrafına bakındı. Nöbet tutan şövalyelerden bazıları kampın etrafında oturuyor, bazıları ise ısınmak için mangalları taşıyordu. Yaktıkları ışıklara güvenerek çevresine bakınırken çok geçmeden Remdragon Şövalyeleri'nin sancağını gördü.

Tam oraya doğru gidecekken biri onu omzundan tuttu. Max gergin bir şekilde arkasını döndü ve sonra başının üstünde özür dileyen bir ses duydu.

"Özür dilerim sizi şaşırttım.”

Yurixion'un sesiydi. Max rahatladı.

“H-hayır. Karanlıktan dolayı seni tanıyamadım.”

“Kışladan çıktığınızı gördüm ve buraya olabildiğince hızlı koştum... Etrafın bu kadar karanlık olduğunu fark etmemiştim.”

Yurixion, onu rahatlatmak için ışığın kendisine ulaşabileceği yere doğru birkaç adım attı. Max karanlıkta beliren tanıdık yüze gülümsedi.

“Bugün de nöbette misin?”

“Hayır, sadece arka tarafı kontrol etmeye gidiyordum. Leydim nereye gidiyorsa ona eşlik edeceğim.”

"Ş-şey, benimle oraya gelmene gerek yok...”

Utanmış bir yüzle ellerini reddedercesine sallayınca, Yurixion’un yüz ifadesi sertleşti.

"Yalnız gidemezsiniz. Kışlada garip adamlar olabilir.”

Max gözlerini devirdi. Diğer kamplardaki askerleri tanımıyordu ama Livadon ve Whedon'dan gelen askerler ona karşı utanç verici derecede kibar ve özenliydi. Yine de tartışmak istemediği için başını salladı.

“Sadece biraz Riftan ile görüşmek istiyorum.” 

“Lord Calypse Kutsal Şövalyelerin karargahına gitti.”

Yurixion onun gittiği yönün tersini işaret etti. Max'in kafası karışmıştı.

"Strateji toplantıları... bitmemiş miydi?"

"Görünüşe göre ayrı ayrı tartışacakları bir şeyleri var. Ayrıca Dünya Kulesi'nden bazı büyücülerin onlara eşlik ettiğini gördüm. Muhtemelen Canavarlar Şehri’ne sızma planını hazırlıyorlardır.”

Belki de toplantıya katılamamış olması onu rahatsız ettiğinden hafifçe kaşları çatılmıştı. Yurixion, Canavarlar Şehri’ne Riftan ile birlikte sızmak istemiş ancak onun tarafından acımasızca reddedilmişti. Başını sertçe kaşırken, ona döndü ve konuştu.

"Size Sir Leon'un karargahına kadar eşlik edeyim mi?"

Max bir an tereddüt etti, sonra başını salladı. Şu anda gerçekten Riftan'la konuşmak istiyordu ama önemli bir toplantıyı bozmak istemiyordu. Büyücüler tarafından kullanılan kışlaya geri döndü.

Aslında ona ne söylemek istediğinden bile emin değildi. Dünya Kulesi'ndeyken, ona söyleyebilmeyi dilediği o kadar çok şey vardı ki. Ama şimdi hiçbir fikri yoktu. Ondan kuledeyken olduğundan daha uzakta hissediyordu.

Üzgün ve bitkin bir şekilde battaniyesine sarınmış yatıyordu. Soğuk ve zorlu yürüyüş nedeniyle enerjisi bitmesine rağmen uyuyamadı. Aptal gibi inlememek için yüzünü battaniyeye gömdü.

Gecenin büyük bir kısmını bu şekilde geçirdi. Sadece bir iki saatliğine gözlerini kapatabilmişti. Sonra kalktı, yüzünü nemli bir havluyla nazikçe sildi, saçını taradı, üzerine tam oturan paltosunu giydi ve eşyalarını topladı. Dışarı çıkınca, şafağın doğudan yükseldiğini gördü.

Gümüş rengi kar alanına yorgun bir yüzle bakan Max, Rem'le ilgilenmek için geçici ahıra yürüdü. Askerler çoktan kışlayı temizleyip tüm ekipmanları toplamaya başlamışlardı.

Meşgul askerlerin arasından hızla geçti ve Rem'in bağlı olduğu yere yaklaştı. Onu beslemek için atını almak üzereyken, ahırda aniden büyük bir gölgenin belirdiğini gördü.

Başını çevirince, koyu mavi cüppesinin üzerine gri zırh kuşanmış olan Riftan'ın görüntüsü görüşünü doldurdu. Max, onun heybetli görünümüne titreyen gözlerle baktı.

Aniden, ejderhayı yenip savaştan döndüğünde tekrar karşılaştıkları anı hatırladı. ‘O zamanlar ona bu şekilde bakmayı hayal bile edemezdim.’

"Dün beni aradığını duydum." dedi yanına doğru yürürken.

Max, söyleyecek bir şey bulmak için umutsuzca çabaladıktan sonra ağzından ancak birkaç kelime çıkabildi.

“Dünkü… davranışlarım çok düşüncesizceydi. Özür dilerim. Sadece ben...”

"Özür dileme." Sözlerini sert bir şekilde kesti.

Max onun yüz ifadesini ihtiyatla izledi. Neyse ki, öfke belirtisi yoktu. Riftan gergin bir şekilde başını kaşıdı.

"Öyle söylemek istemedim. Ben... sana gerçekten kırgın değilim.”

Dudağını ısırdı. Sonra sertçe ekledi.

"Hayır, belki de kırgınım. Aslında emin değilim. Ama bir şeyi biliyorum. Oraya gitmek, sahip olduğun en iyi seçenekti. O zaman benim... kafam çok karışıktı.”

“Bu… ne anlama geliyor?” Max ona şaşkın şaşkın baktı.

Riftan acı acı gülümsedi.

"Üç yıl önce seni bir an olsun gözümün önünden ayırmıyordum. Hareketlerimden boğulduğunun farkındaydım, ama kendimi kontrol edemiyordum. Kendimi tutmaya çalıştım ama seni bir an bile görememeye dayanamazdım.”

Riftan elini kaldırdı ve dudaklarına dokundu. Sakince konuşmaya devam etti.

"Sana da pek yardımcı olmadım. Bu son üç yılda düşünüp akıl yürüterek fark ettiğim bir gerçek. O zamanlar o durumu yaşamamış olsak bile, paranoyak tavrım seni boğacaktı. Bu sonuca vardıktan sonra, gitmenin akıllıca bir karar olduğunu kabul etmek zorunda kaldım.”

Max’in şaşkınlıkla ağzı açık kaldı. Bakışlarını yere çevirdi ve kendini konuşmaya zorlarken ağzından yumuşak bir ses çıktı.

“İroni yapmıyorum, samimiyim. Yani... dün söylediklerimi unut.”

Sonra arkasını döndü ve ahırdan çıkmaya çalıştı. Geri çekildiğini gördüğünde, tüm vücudunu bir ürperti kapladı. ‘Neden şimdi bana bunu söylüyor? Sanki son kezmiş gibi...’

Anlamadan kaskatı kesilmiş olan Max, yüzünü buruşturdu ve peşinden gitti. Sonra onu kolundan tutarak, coşkulu bir sesle bağırdı.

"N-nasıl böyle saçma bir düşünceye sahip olabilirsin?”

Riftan şaşırmış bir ifadeyle ona baktı. Dudakları titrerken sesi çatlamadan konuşmaya çalıştı.

"Ben, ben sadece... kafanı bu kadar karıştırdığımı bilmek kalbimi çok acıtıyor. Sana böyle hissettirmekten nefret ediyorum! Ben... sana inanmış olsaydım... o zamanlar... biraz daha güçlü olsaydım... bu kadar acı çekmezdin...”

Aniden, gözyaşları akmaya başladı ve konuşmayı bırakmak zorunda kaldı. Burnunun ucuna kadar keskin bir acı hissetti, pelerininin kenarını kavradı ve başını eğdi.

"B-ben, senin için değişmek istedim. Senin s-sayende değişebildim. Kendimden çok nefret ediyordum ama kendimi olduğum gibi sevebildim. Çünkü Riftan beni bu halimle takdir ediyordu. Çünkü sen oradaydın, ben...”

Duyguları yükseldikçe sesindeki titreme daha da yoğunlaştı. Max kızardı. Artık kekemelikten utanmıyordu ama şu anda kusurundan müthiş nefret ediyordu. Duygularını daha net ifade etmek istiyordu.

Ağlamaklı gözlerle ona baktı. Riftan sersemlemişti. ‘Gerçekten nasıl hissettiğim hakkında hiçbir şey bilmiyor musun?’ Max gözyaşlarını kollarıyla sildi, sonra çantasını karıştırdı ve kötü yapılmış kılıç süsünü çıkardı.

Yüzü utançtan kızardı ama bu noktada utanmanın ne anlamı vardı ki? Süsü kemerine bağladı ve burnunu çekerken konuştu.

"G-geri döndüğünde sana daha iyisini yapacağım. S-sana dünyanın en güzel kılıç süsünü yapmak için… p-pratik yapacağım. Bu eskirse... sana yenisini yaparım. Ve eğer bir daha eskirse b-ben başka bir tane daha yaparım... ve eğer tekrar eskirse...”

Konuşmaya daha fazla devam edemedi. Riftan onu yakaladı ve kışlanın arkasına sürükledi. Max nefesini tuttu. Riftan onu bir kayanın arkasına itti ve şiddetle öpmeye başladı. Gözyaşları dudaklarına süzüldü.

Riftan güçlü elini onun başının etrafına sardı. Buz gibi bir duvar ve çelik bir gövde arasına hapsolmuş, acınası bir şekilde titriyordu. Sonra alevler donmuş vücuduna yayıldı. Riftan uzun bir iç çekti ve delici bir sesle konuştu.

“Bana yemin et.” Kendini konuşmaya zorlar gibi fısıldadı. “Bana burada ve şimdi, asla pervasız bir şey yapmayacağına ve her koşulda güvenliğini ön planda tutacağına yemin et.”

Max ağlayarak başını salladı. Dudaklarını ısırdı.

“Söyle. Hayatını asla tehlikeye atmayacağına dair bana yemin et.” 

"Y-yemin ederim."

Dudakları dudaklarında biraz ağladı. Riftan vücudunu ezmek ister gibi ona sıkıca sarıldı. Max de tüm gücüyle ona sarıldı.

SONRAKİ BÖLÜM