MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 153. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Max kaşlarını çattı. ‘Açıkça bana aşk meselelerini soruyor, ama oku ona nasıl yönlendirebilirim?’ Konuyu bilerek değiştirdiğinden şüphelenerek, kuru bir şekilde konuştu.

“Ben... mümkün olduğunca insanlarla karşılaşmamaya çalıştım. Yetişkinliğe eriştiğimde, zamanımın çoğunu ıssız bir ek binada geçirdim... Ve misafirler olduğunda... oturduğum yerden kaçmak için en iyi yüzümü göstermeye odaklanıyordum. Kendi yaşımdaki genç bir adamla hiç konuşmadım. Kalbimde kimsenin olmasını istemiyordum.

"Bazen daha önce hiç konuşmadığın birine de aşık olabilirsin.”

Riflan sert bir ses tonuyla karşı çıktı ve kafasını mangalıya çevirdi. Ardından, küçük bir bıçakla, pişmiş kestanelerinin kabuklarını soydu.

"Uzaktan bir bakış kalbini çalmaya yeter."

Max keskin bakışlarını onun ensesine sabitledi.

“B-bunu... kendi deneyimlerine dayanarak mi söylüyorsun?”

İnanılmaz bir şekilde, ensesinin arkası ve kulak memeleri koyu kırmızıya dönünce, Max aniden kıskançlıktan boğuldu. Yeni atanmış genç şövalyelerin yüksek rütbeli bir asil hanıma genellikle sevgiyle baktıklarının çok iyi farkındaydı. ‘Bu ona da oldu mu?’

Henüz şövalye olan on sekiz yaşındaki Riftan'ın ilk görüşte olgun ve güzel bir kadına aşık olduğu sahneyi zihninde canlandırırken gözyaşları gözlerinin kenarına kadar yükseldi. Max, öfkesini yenemedi ve onu azarlar gibi çıkıştı.

“Özür dilerim ama kalbini tanımadığı birine kolayca veren pervasız bir kadın değilim. B-ben onun nasıl biri olduğunu ya da sende nasıl bir etkisi olduğunu bilmiyorum ama...

Birden ağzını kapattı. Yüzünün gözle görülür bir şekilde sertleştiğini gördüğünde, o anda aklına bir anı geldi.

Max'in yüzü kızardı. ‘O, 'kalbini çalan kişi' olmalı. Onu uzun zamandır aklında tuttuğunu ona hiç itiraf ettin mi?’ Aniden sırtında soğuk ter hisseden Max, sözlerini çabucak değiştirdi.

“A-ama... Croix Kalesi’ni ziyaret ettiğini gördüğümde... harika göründüğünü düşündüğüm zamanlar oldu.”

Riftan kestane kabuklarını ateşin üzerinde fırlattı ve soğuk bir şekilde burnundan soludu.

“Beni güldürme.”

“G-gerçekten! Bunun hakkında daha önce konuşmuştuk. Düşmanca ifadenden kaçındım çünkü korkmuştum... Demek istediğim, içten içe senin harika biri olduğunu düşünmüştüm.”

"Harika olduğunu düşündüğün kişiden bir tür veba gibi kaçar mısın?"

“Bu...”

Utanç içinde etrafına bakındı ve küçük bir iç çekti. ‘Dürüst olmak gerekirse, onu ilk gördüğümde ona karşı hiçbir olumlu duygu hissetmedim. Kibirli ve kendinden emin tavrı aşağılık kompleksimi harekete geçirdi ve aşırı güzel görünümü de garip bir antipati duygusu uyandırdı. Ülkenin her yerinden kadınların onunla flört ettiğini görmek çok sinir bozucuydu.’

Ama tuhaf düşmanlığına ve korkusuna rağmen Max, fırsat buldukça Riftan'a gizlice bakardı. Belki de böyle yakışıklı bir adamın onun gibi bir kadınla ilgilenemeyeceğini düşündüğü için kasılmıştı.

Max kolunu onun ensesine koydu ve dürüstçe itiraf etti.

"Önünde durduğumda… nedense kendimi önemsiz hissettim, bu yüzden senden kaçtım.”

“Buna inanamıyorum.”

Riftan başını çevirdi ve etkilenmiş halde ona baktı.

“Önümde kendini önemsiz mi hissettin? Yürüdüğün yolu onurlandırdım! Bana biraz da olsa gülümseyerek bakacağın anlamına geliyorsa, her yerde önünde diz çökmeye razıydım. Dikkatini çekmek için her türlü saçma şeyi yaptım...”

“N-nasıl bilebilirdim ki? Her zaman birini bıçaklayarak öldürmek ister gibi görünen bir yüz ifaden vardı!”

Riftan çürütecek kelime bulamayınca çenesini kapalı tutmaya karar verdi. Max ona boş boş baktı, ifadesi sorgulayıcıydı.

"Gerçekten... dikkatimi çekmek istiyor muydun?"

“…Bunu ye.”

Kestaneyi ciddi bir ifadeyle ağzına tıktı. Max olgun kestanelerin arasından mırıldandı ve inatla sordu.

“Ne zaman? Ne zamandan beri?”

Riftan ona sinirli bir bakış attı. Ancak koyu kırmızı yanaklarından dolayı tehditkar görünmüyordu, aksine kızgın bir çocuk gibi oldukça sevimliydi. Max inatla ısrar etti.

“Bilmek istiyorum. Söyle bana.”

Sonunda Riftan içini çekti ve itiraf etti. 

“Seni ilk gördüğüm andan beri.”

Max'in gözleri büyüdü.

“Ama beni ilk gördüğünde iğrenmiş bir yüz ifadesi yapmıştın!”

 “Tabii ki öyle değil…!”

Öfke nöbeti geçirmek üzereymiş gibi haykırdı ve sonra sanki bir şey hatırlamış gibi derin bir iç çekti.

“ Kahrolası yüz kaslarım için hiçbir bahanem yok.”

Sonra sessizce, sanki başka bir tartışma başlatmak istemiyormuş gibi kestaneleri soymaya devam etti.

Max meraklı gözlerle onu yakından izledi. Bu adamın onu neden bu kadar çekici bulduğunu bilmiyordu.

Aşağılık kompleksinden kurtulduktan sonra, görünüşünün kendine has bir çekiciliği olduğunu fark etmişti, ancak tüm erkeklerin fark edebileceği kadar güzel bir kadın olmadığının da farkındaydı.

‘Ne olursa olsun, bu adamın gözünde ben güzelim.’ Mutlu bir şekilde gülümsedi ve bir tutam saçını parmağına doladı. "Kızıl saç sever misin?"

“…Sanırım öyle.”

Sinirlenmiş gibi cevap verdikten sonra ağzına bir kestane daha tıktı. Utangaç bakışı o kadar çekiciydi ki, onu yüksek sesle güldürdü. Max yatağa uzandı ve kestanelerini yerken flört etmeye devam etti.

“Yani... sarışın olsaydım, bana bakmazdın bile.”

“Belki.”

Omzuna vurunca, Riftan küçük bir kahkaha attı. Ona sadece kendisini rahatsız eden sorular soran karısından intikam almaktan memnundu. Sonra nazikçe onun şiş yanağını öptü ve boğuk bir sesle fısıldadı.

“Saçların ağarmış olsa bile eminim senin tarafından büyülenirdim.”

Max aniden boğazının sıkıştığını hissetti. Şaka gibi söylediği sözler zihninde çok sevimli bir görüntü oluşturmuştu. Mutlu bir şekilde gülümsedi ve yanında beyaz saçlı bir adamın sahnesini hayal etti.

"Bir baştan çıkarıcıdan daha azını beklemiyordum."

Riftan, onun bitmek bilmeyen eleştirilerine başını salladı. Max kıkırdayıp, şakacı bir şekilde yanağını boynunun arkasına sürttü, sonra biraz daha kestane ve ona verdiği küçük bir parça ekmeği yedi. Birkaç saat dinlendikten sonra yeni, temiz giysiler giyip hastaların durumunu incelemek için odadan çıktı.

Gece yağan karın beyaza döndürdüğü sokaklar kül ve cesetlerle doluydu.

“Aşırıya kaçma.”

Riftan, kabanını omuzlarına doladı ve endişeli bir ifadeyle konuştu. Max ona parlak bir şekilde gülümsedi. 

“Merak etme.”

Başka bir şey söyleyecekken Uslin'in ona seslendiğini duyup başını çevirdi. Max, onunla vakit geçirmek için işini ertelediğini fark edince onu arkasından itti.

“Ben iyiyim, o yüzden acele et.”

“Gece görüşürüz.”

Küçük bir iç çekti ve şövalyelerin toplandığı yere doğru yürüdü. Max bir an onun arkasından baktı, sonra döndü ve bir duvarı yıkılan şapel binasına yürüdü.

Bir gecede alelacele hazırlanan geçici revirin içinde yüzlerce yaralı asker yoğun bir şekilde sıraya girmişti. Binanın en iç kısmına doğru yürüdü ve bir gecede kötüleşen biri olup olmadığını görmek için insanları taradı. Sonra yaralı bir askerin durumunu dikkatle inceleyen Ruth'un yanına gitti ve konuştu.

"Özür dilerim, geciktim Ruth. Şu andan itibaren hastalarla ben ilgileneceğim... Bir an için bile olsa ara verebilirsin.”

“Özür dilemek zorunda değilsiniz. Yeterince dinlendim.”

Boynunun arkasını sertçe ovuşturarak konuştu.

"Şu anda yapacak bir şey yok. Daha fazla mola verin ve gerekirse geri dönün. Midna'dan ayrıldığımızda böyle dinlenmek için zamanınız olmayacak.”

“Buradan ayrılıyor muyuz?”

“Malzemeler gelir gelmez yola çıkacağız. Ertelemek için zamanımız yok.”

Max revire endişeli bir ifadeyle baktı.

“Bütün bu hastalara ne olacak?”

“Dükalık ordusunun bir kısmı, yaralılara bakmak için burada kalmaya karar verdi.”

“Yani... Dük'ün ordusu Müttefik Kuvvetlere katılmayacak mı?”

“Midna'yı savunmasız bırakamazlar.”

Ruth ilgisizce cevap verdi. Max kaşlarını çattı. Yaralıların çoğu dükün askerleriydi, ancak aralarında Müttefik Kuvvetler'den askerler de vardı. Kalan askerleri saydı ve endişeli bir sesle sordu.

"Kalan birliklerle, sınırı geçip Besmore Kalesi'ni sorunsuz bir şekilde geri alabilecek miyiz?"

"Drystan'ı geçersek, Prenses Agnes'e katılabiliriz, böylece asker sıkıntısı çekmeyiz. Şu anda acil olan sorunumuz, malzemeler.”

Ruth derin bir iç çekti.

“Hâlâ yeterli yiyecek var ama atları beslemek için yem ve tahılımız tükeniyor. Yoğun kar yağışı nedeniyle çayır bulmak zor olduğundan en geç bir hafta içinde temin edilmesi gerekiyor.”

Max ona solgun bir yüzle baktı.

“Sence babamın… bir tedarik birimi göndermeme ihtimali var mı?

SONRAKİ BÖLÜM