MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 101. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Max şiddetle hıçkırdı ve ona daha yakından bakmak için başını eğdi. Işığa karşı zayıf yüzü eskisinden daha keskin ve sert görünüyordu ve gözlerinin altında koyu gölgeler vardı. Yine de, yine de büyüleyici bir şekilde güzeldi.

Max, koyu tonlarla kaplanmış oyma bir heykele benzeyen yanaklarını dikkatle okşadı. Dokunuşu onu hipnozdan uyandırmış gibiydi. Onu büyülenmiş bir şekilde izleyen Riftan, aniden iki eliyle omuzlarından tutup onu kendinden uzaklaştırdı ve ona çılgın gözlerle baktı.

"Nasıl yaralandın?"

Max onun sert ses tonuna şaşırarak ağlamayı kesti. Riftan dudaklarının kana bulandığını fark edince hafifçe titredi.

"Bütün bu kan da ne? Bu nasıl oldu...?”

Goblinin kanının yüzüne sıçradığını hatırlayınca elini kaldırıp ovuşturdu. Ancak eldivenleri ve kıyafetleri de dağınıktı, bu yüzden görüntüsünü düzeltmeye çalışmanın bir anlamı yoktu.

Max kızardı. Şimdiye kadar başına o kadar çok şey gelmişti ki görünüşü hakkında endişelenecek zamanı yoktu. ‘Muhtemelen sokaktaki serserilerden bile çok daha kötü görünüyorum.’ 

Gri yün cübbesindeki koyu kahverengi lekeyi ovuşturarak beceriksizce konuştu.

"B-bu... Bu benim kanım değil. Bir canavarın kanı üzerime sıçradı...”

"Lanet olsun, o kadar tehlikeli bir durumdaydın ki canavar kanına bulandın! O sırada Nirta ne yapıyordu!? Onlardan seni korumalarını istedim..!” Dişlerini sıkarak yüksek sesle bağırdı ve özdenetimini yeniden kazanmaya çalışıyormuş gibi yüzünü sertçe ovuşturdu.

Max ellerinin titrediğini görünce şaşırdı. ‘Tanrı aşkına neden bu kadar şaşırıyor?’ Kafası karışmış bir ifade takındı.

“Ş-şövalyeler beni gerektiği gibi korudu. Remdragon Şövalyeleri etrafımdaydı, beni koruyorlardı. Neyse ki... hiç çiziğim yok.”

Riftan cevap vermedi ve ona kapkara gözlerle baktı. Biraz sinirli bir ifadeyle konuştu.

“Hala bazı canavarlar kalmış olabilir. Buralarda tek başına dolaşmana izin vererek seni gerçekten düzgün bir şekilde koruyorlar mı yani?”

Max'in yüzü, sesindeki belli belirsiz sitem karşısında sertleşti. Canavar ordusu çoktan yenilmişti ve şehir şövalyelerle doluydu. Sırf ona eşlikle etmeleri için şövalyelerin işlerini bölmenin pervasızca bir hareket olacağını düşünüyordu.

O anda, birkaç haftadır neredeyse kayıp olan bir adamdan azar işitiyor olması onu öfkelendirdi. Hâlâ yaşlarla ıslanmış gözlerle ona baktı, aynı anda hem üzgün hem de rahatsız olmuş hissediyordu.

“Ş-şövalyeler yanlış bir şey yapmadı. Buraya kendi başıma koştum. Ben... sadece iyi olduğundan emin olmak istedim.”

Geçmişin ızdırabı yeniden su yüzüne çıkınca konuşmaya devam edemedi. Ardından, güçlü duygularını kontrol edemeden, kırgın bir sesle konuştu.

"N-neden bunca zaman temasa geçmedin!? Ne kadar endişelendim biliyor musun!? Canavarlar Şehri’ne tek bir haber vermeden sızan k-kişi sendin! Nasıl hissettiğim hakkında hiçbir fikrin yok...”

"Seninle iletişime geçemedim çünkü keşfedilme tehlikesiyle karşı karşıyaydım." diye tersledi ve kolunu omzuna sararak harabeler arasında hızla yürümeye başladı.

Sanki tüm durumu ona açıklamış gibi davranması karşısında Max’in bir an için nutku tutuldu.

Her gece türlü türlü korkunç düşüncelerle boğuşurken uykusuz kaldığını hatırlayınca, bir adaletsizlik duygusu hissetti. Ancak aynı zamanda, başına kötü bir şey gelmediği için derin bir rahatlama hissediyordu.

Burnunu çekip yanına yapıştı ve kolunu, demir kaslarla sıkıca örülmüş ince beline sardı. Sonra omzunda güçlü bir el hissetti. Onu sertçe çekmekten kaçınıyor gibiydi. Max etrafına bakındı ve kirli kollarıyla gözyaşlarını sildi.

"R-Ruth ve Sör Karon nerede? Ya diğer büyücüler?”

“Hâlâ wyvern besleme alanındalar. Sejour Aren'in şehre girmesini sağlamak için onlardan ayrı çıktım." diye yanıtladı ve daha hızlı yürümeye başladı.

Max neden bu kadar acele ettiğini anlamadan kaşlarını çattı ve yıkılan heykelden çıkan moloz yığınının yanındaki siyah kan birikintisini görünce kaskatı kesildi. Daha önce hiç görmediği devasa bir canavar, ikiye bölünmüş bir şekilde molozların arasında yayılmış yatıyordu.

Max boş bir ifadeyle gözlerini kırpıştırdı. ‘Bu da ne böyle?’ Siyah pullarla kaplı dev canavara baktı ve sonra tekrar Riftan'a döndü.

“Onu sen mi öldürdün?”

Cevap vermedi ve yürümeye devam etti. Max başka bir canavarın cesedi var mı diye etrafa bakındı ve birden, geniş avluda yığılmış taş yığınlarının bir golemin kalıntıları olduğunu fark etti. ‘Bu kadar çok sayıda canavarla tek başına savaşmadı, değil mi?’ Panikledi ve önüne dikildi.

"B-bir yerin yaralandı mı?"

Sanki onu rahatsız ediyormuş gibi, “İyiyim.” dedi ve kolunu omzuna atıp tekrar yürümeye başladı.

Ama Max kısa süre sonra sözlerinin yalan olduğunu anladı. Kollarından birini kapatan zırhındaki boşluktan koyu kırmızı kan sızıyordu. Max yaralandığının farkında olmadan ona sarıldığını hatırlayınca yüzü bembeyaz kesildi.

"Rif-Riftan, Riftan, kolun kanıyor!”

"Sadece bir çizik. Endişelenmene gerek yok.”

"Sadece bir çizik. Endişelenmene gerek yok.”

"Bu ne demek şimdi? Senin derdin ne? Yüzümde küçük bir bir kan sıçraması gördüğün için yaygara yaptın... ve şimdi bana kanayan kolun için endişelenemeyeceğimi söylüyorsun...!” Ona meydan okurcasına kızgın bir yüzle söyledi.

“Durumumu gayet iyi biliyorum. Sadece küçük bir kesik." dedi sinirle ve onu kemerli bir kapıdan içeri soktu.

Max pelerinini çekiştirdi ve ona sabırsızca söylendi.

“Önce tedavini ol. Yarada gömülü yabancı cisim olup olmadığını bilmiyorsun. Yaranı kontrol edip iyileştirme büyüsü uygulayacağım.”

"İhtiyacım yok dedim!"

Max, onun aniden sesini yükseltmesiyle kaskatı kesildi. Riftan yürümeyi bırakıp onu kızgın gözlerle baktı.

"Şu an nasıl göründüğünün farkında mısın? Bir hayalet gibi solgunsun. Her an bayılacak gibisin! Lütfen, yalvarırım başka bir şey yapma.”

Sözlerini inkar etmek için ağzını açan Max, yüzünde bariz bir acı belirtisi görünce vazgeçti. Aniden, şu anki kanla kaplı görünümünün eski anıları canlandırmış olabileceğini fark etti. Riftan, soğukkanlılığını yeniden kazanmaya çalışıyormuş gibi yüzünü kabaca ovuşturdu ve biraz daha sakin bir sesle konuştu.

"Yara daha sonra bir rahip tarafından iyileştirilebilir. Şu anda önceliğimiz, Ruth ve Elliot ile birlikte Remdragon Şövalyeleri’ne katılmak."

"A-ama kanaman var. Basit bir tedavi bile…”

Elini uzattığında, Riftan hızla geri çekildi ve homurdanarak,

“Sadece beni rahat bırak.” dedi.

Max'in yüzü gölgelendi. Aniden üzerine güçlü bir kayıp duygusu çöktü, sanki ikisi arasına kocaman bir duvar örmek için uğraşıyor gibiydi.

"Ben... ben sadece sana yardım etmek istiyorum." diye mırıldandı çaresizce.

Onu bu kadar çaresiz görünce biraz utandı. Ona sabırsız bir ifadeyle baktı ve itiraz etti.

"Kimsenin yardımına ihtiyacım yok. Bu yüzden lütfen önce kendine dikkat et.”

Sonra arkasını döndü ve tekrar yürümeye başladı. Reddedildiğini hisseden Max dudağını ısırdı.

Karşı çıkması için daha fazla zaman tanımayan Riftan hemen aşağı indi ve Volose Şövalyeleri'nin sancağının dalgalandığı yere doğru yürüdü. Livadon Şövalyeleri, bir dağ gibi yığılmış canavar cesetlerinin yanında rahat bir şekilde yatıyorlardı. Yıkılmış taş bir sütunun üzerinde keyifle oturan Sejour Aren sevinçle elini sıktı ve ona garip bir şekilde baktı. 

“Temizliği bitirdin mi dostum? Düşündüğümden daha uzun sürdü, o yüzden gidip seni bulmam gerekip gerekmediğini merak ediyordum.”

“Lütfen bir anlığına karımı koruyun. Şehre bir kez daha bakacağım.”

Riftan onu arkadan hafifçe önlerine doğru itince Max hızla onun kolunu tuttu.

"B-ben de seninle geleceğim."

“Burada kalacaksın.”

Riftan ona setçe karşı çıktı ve elini kolundan çekti. Max şiddetli bir öfke hissetti.

"O zaman lütfen kolundaki yarayı tedavi ettir!"

Riftan kaşlarını çattı ama onun çaresiz yüzünü görünce durdu. Sejour Aren hiç tereddüt etmeden oturduğu yerden kalktı, kolunu omzuna doladı ve büyücü olan şövalyelerinden birine işaret etti.

"Arkadaşıma bir bak. Kolunu incitmiş gibi görünüyor.”

“Bırak.”

Riftan soğuk bir şekilde kolunu yana doğru itti. Ancak tedaviyi reddetmeye hiç niyeti yokmuş gibi sessizce taş bir sütuna oturdu. Max kısa bir iç çekti. Onun kişiliğini iyi biliyordu, zayıf tarafını başkalarına göstermek konusunda son derece isteksizdi, bu yüzden sonuna kadar ısrar ederse ne olacağını merak etti.

Ona kibarca yaklaşan genç büyücü, "Önce zırhı çıkaracağım ve yarayı kontrol edeceğim." dedi.

Riftan, sanki ondan bir an önce kurtulmak istercesine yaralı kolunu uzattı, sonra diğer eliyle bir matara çıkardı, dişleriyle mantarını açtı ve dudaklarını şarapla ıslattı.

‘Onu böyle görmek beni çok çileden çıkarıyor. Neden başka bir büyücünün yardımını kabul ediyor da benim yardımımı bu kadar inatla reddediyor?’ İçi öfkeyle kaynarken, büyücü zırhını çıkardı, yaralarını muayene etti ve,

"Neyse ki yara derin değil.” dedi.

Max büyücünün yanına çömelip kolunu dikkatle inceledi. Açık cübbesinin içinden, uzun bir yara ve pürüzsüz, bakırımsı teni görülebiliyordu. Büyücünün dediği gibi, yara o kadar derin değildi. İyileştirme büyüsü uyguladığında bir saniyede iyileşti ve Riftan hemen zırhını giyip ayağa kalktı.

"Peki ya Kutsal Şövalyeler?"

Uzun bir dalla ateş yakan Sejour Aren, aniden sorduğu soruya muğlak bir ifadeyle cevap verdi.

“Şehre girer girmez kaleyi aramaya başladılar. Yakında bulduğun şeyi keşfedecekler.”

Max, Riftan'a şaşırmış bir ifadeyle baktı.

“Ne buldun?”

Riftan kaşlarını çatıp cevap vermeyince Sejour konuştu.

“Bir mezar.”

“Ne?”

“Kalenin merkezinde kemiklerle dolu bir mezar bulundu, görünüşe göre onlar insan kalıntıları.”

SONRAKİ BÖLÜM