MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 84. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Arkasına bakmadan bile, Riftan'ın öldürücü bakışlarını üzerinde hissedebiliyordu. Max sırtını dikleştirdi ve tıpkı eskisi gibi kararlıymış gibi yaptı. Onlardan çok uzakta olduğunu hissedene kadar omzunun üzerinden dikkatlice baktı, sonra başını kaldırıp Kuahel'e baktı.

Nadir bir hayvana bakıyormuş gibi garip bir şekilde ona bakıyordu. Max huzursuz bir ifadeyle biraz öksürdü.

"Peki... basilisk üreme alanıyla ilgili neyi kontrol etmek istiyorsunuz?"

“Ta olarak, üreme kampına bağlı tünelleri kontrol etmek istiyorum.” Kuahel sert bir şekilde cevap verdi.

Görünüşe göre, onun utanç verici davranışı için onu suçlamaya en ufak bir niyeti yoktu. Bu konuda gergin olan Max, omuzlarını gevşetti. 

“Ama bildiğim... her şeyi kaydettim ve teslim ettim.”

"Hepsi olamaz. Her zaman belgelenemeyen bazı bilgiler vardır.” dedi ve askerlerin çadırları sökmekle meşgul olduğu yere doğru yürüdüler.

Askerler ekipmanların büyük kısmını toplamışlardı. Onu henüz sökülmemiş bir askeri kışlaya götürdü.

Max kapıda durdu ve karanlık alana baktı. Kışlanın yan tarafına konulan mangalda yanıp sönen ışıklar vardı ve yanına uzun bir masa ve birkaç sandalye yerleştirilmişti. Kutsal Şövalyelerin toplantılar düzenlediği yer gibi görünüyordu. Kuahel, masanın yanındaki küçük kutudan parşömen rulosunu çıkardı ve masanın üzerine yaydı.

"Eğer o tüneli savaşta kullanmak istiyorsak, tüm yönleriyle kontrol etmeliyiz. Ve oranın yapısını bilen tek kişi sensin.”

Masanın önüne yürüdü ve parşömene bakıp sordu.

"O-o tünelden şehre sızmayı mı planlıyorsunuz?”

Sarı parşömenin üzerinde, her toplantıda gördüğü Pamela Platosu'nun bir haritası vardı. Hokkanın kapağını açtı ve şişenin içindekileri kontrol ettikten sonra cevap verdi. 

“Keşke yapabilseydim ama… çok fazla risk faktörü var. Birincisi, tünel çok uzun olduğu için basilisk üreme alanından şehre gitmek en az beş saat sürecektir. Canavarların tüneli yok etme veya önünü ve arkasını bloke etme imkanları olabilir. Ortada kilitli kalmamız bize daha büyük bir zarar verir.”

Bu sözler üzerine Max kalbinin bir köşesinde bir huzursuzluk hissetti ve ekledi.

"Eğer çıkışta da girişteki gibi bir kapı varsa içeri sızmak zor olabilir."

Goblini kovaladıktan sonra tünele koştuğu zamanı hatırladı. Kapıyı tekrar açmak için elinden geleni yapmıştı ama açamayıp, tünelin sonuna kadar gitmek zorunda kalmıştı. Girişi nasıl açıp kapatacaklarını çözemezlerse, geçit işe yaramazdı.

"Kara büyücüler tarafından yaratılan gizli geçitlerin genellikle yılan başlı bir sapı vardı. Hareket ettiğinde, kapı açılıyor veya kapanıyordu. Harabelerde de benzer cihazlar gördüm, ama... tam çalışma yöntemini çözemedim."

"Bunu bulmalısınız." dedi kararlı bir şekilde. 

Max ciddi bir yüzle başını salladı.

"Cihaz hakkında... sanırım bir şeyler yazmıştım. Çok önemli bir şey olmadığını düşündüğüm için... bir kenara bırakmıştım... ama hemen gözden geçireceğim.”

“Kulağa iyi geliyor. Ama ondan önce tünelin yapısını çizerek başlayın.”

Kaşlarını çattı.

“Ayrıntıları o ölçüde bilmiyorum. Zaman azalıyordu. Tünelin şehre bağlı olduğunu sadece arama büyüsüyle doğrulamıştım.”

“Kaba bir eskiz çizmen yeterli. Hiç yoktan iyidir." diye yanıtladı kayıtsızca.

Kışlanın girişinde duran askere işaret ederek. “Git iki kişilik yemek hazırla.” dedi.

Sonra rızasını istemeden başını salladı ve başka bir şey yokmuş gibi bir sandalye çekti.

Max, onun kibirli tavrından biraz rahatsız olsa da, rahibin onu çok utanç verici bir durumdan kurtardığını hatırladı. Sonra iç çekerek bir sandalye çekti ve oturdu.

**********

Ordu, Pamela Platosu'nun dar kanyonlarından karlı ovaları geçti. Günde ortalama 20 malt (yaklaşık 32 km) ila 25 malt (yaklaşık 40 km) arasında ilerlediler, şanslı günlerde 40 malt’a (yaklaşık 64 km) çıktılar. Ancak günler geçtikçe hızları yavaşladı.

Zorlu yürüyüşte piyadeler hızla tükendi ve birlikler yavaş yavaş geride kaldıkça orduyu yönetmek giderek zorlaştı. Atının üzerinde oturan ve askerlere bakan Riftan ciddi bir şekilde kaşlarını çattı.

"Yavaşlasan iyi olur."

Atını sağ tarafında süren Prenses Agnes kaşlarını çattı ve karşı çıktı.

 "Zaten çok yavaş gidiyoruz. Yiyecekleri korumak için daha hızlı hareket etmeliyiz.”

“Piyadelerin bir günde yürüyebilecekleri mesafe sınırlıdır. İlerlemeleri için zorlamaya devam ederseniz tüm askerleri savaştan önce kaybederiz. Dayanıklılıklarını koruyabilmeleri için yürüyüşler arasındaki molaları artırmak daha iyi olur ve günlük maksimum seyahat mesafesi 20 maltı (yaklaşık 32 km) geçmemeli.” 

Whedon askerlerine düşünceli bir şekilde baktı ve isteksizce başını salladı.

“Sanırım haklısın. Bu gece komutanlarla konuşmam gerek.”

Riftan, Balto ve Arex'in uzun bir yol kat eden ordusuna bakmak için döndü. Kuahel konuşulabilecek bir adamdı ama sorun Balto ve Arex'in komutanlarıydı.

Her ikisinin de sinir bozucu derecede sabırsız ve kavgacı mizaçları vardı, bu yüzden birliklerin kapasiteleri ne olursa olsun acımasızca yürümeye zorlarlardı. Bıkkınlıkla ağzını büktü.

"Benim önerdiğimi söyleme. Öyle olursa savunmaya geçerler ve kabul etmezler.”

Prensesin ağzında acı bir gülümseme vardı. Riftan, strateji toplantılarında mümkün olduğunca fazla konuşmamaya özen gösteriyordu. Olay, Richt Bleston'dan kaynaklanıyordu. Ne zaman bir fikir ortaya atsa, hemen onu kınar veya ona karşı çıkardı. Onun yüzünden, öngördüğü stratejiyi mahvetmek istemiyordu ve keşif gezisini anlamsız sorunlarla karmaşık hale getirmek istemiyordu.

Riftan, Talon'un dizginlerini tuttu ve tamamlanmak üzere olan stratejisini dikkatle değerlendirdi. Zamanı geldiğinde komutanları toplaması ve planlarını açıklaması gerekecekti ama o zamanı olabildiğince geriye çekmeyi planlıyordu. Rakiplerine yetişmeleri için zaman vermek istemiyordu.

Yürüyen Whedon askerlerini izlerken, Richt Bleston hakkında ne yapması gerektiğini içten içe merak etti. O anda, bronzlaşmış erkeklerin yüzleri arasında karısının tertemiz beyaz yüzü dikkatini çekti.

Riftan refleks olarak Talon'un adımlarını yavaşlattı. Atından indi ve mızraklılarla birlikte yürüdü. At biraz dinlenebilsin diye inmiş gibi görünüyordu.

Onun görünüşüne bakan Riftan, hızla tehditkar ifadesine geri döndü. Ruth'un sırtına yaklaşan Max, gövdesini hafifçe ona doğru eğip, onu iki eliyle öne doğru itmeye başladı.

İçler acısı manzaraya bakan Riftan’ın dudakları düz bir çizgi haline geldi. Gittiği her yerde Ruth'un yanında kendini rahat hissettiğini çok iyi biliyordu. Ayrıca ikisi arasında duygusal veya cinsel bir çekim olmadığını da biliyordu. Ancak onun karşısında ona dostça davrandığını her gördüğünde, sanki sıcak bir demirle tenine yakıyorlarmış gibi hissediyordu.

Riftan, onunla birbirlerine böyle davranıp davranmadıklarını hatırlamaya çalıştı. Bir zamanlar onlar da böyleymiş gibi geliyordu ancak bu, uzun zaman önceydi ve şimdi eskisinden de daha kötü bir ilişkiye girmişlerdi. Riftan bunun tamamen kendi hatası olduğunun çok iyi farkındaydı.

Ona ve Ruth'a acı acı baktı, sonra başını çevirdi. O anda bir yerlerden hafif bir çığlık sesi duyunca, Riftan başını kaldırdı. Önlerinde ilerleyen ordu hareket etmeyi bıraktı ve tek bir yerde toplandı.

İlk başta nedenini anlayamadı. Sıra dışı bir şey olduğunu ancak hafif kan kokusunu alıncaya kadar fark etmedi. Şövalyeler düzensiz hattı kurmak için mücadele ederken Talon’u mahmuzladı ve hızla sahada ilerledi.

Karlı tepenin yan tarafına yoğun bir kan gölü yayılmıştı. Riftan, Talon’u kan havuzunun yanında durdurdu. Başları kesik cesetler yerlere yığılmıştı ve yanlarında, direklere geçirilmiş kafaları duruyordu. Hareketsiz kafalar soluk bulutlu bir renkle boyanmıştı.

Riftan olayı kısılmış gözlerle izledi, ardından cesedin yanında duran bir şövalyeye yaklaştı ve sordu.

“Bu da nedir böyle?”

Kuzeyli bir adam onun sorusuna omuz silkti ve sakince cevap verdi.

"Bunlar, yiyecek çalıp kaçmaya çalışırken yakalanan Balto kaçakları.”

Riftan’ın yüz ifadesi sertleşti. Genel olarak, bir cesedi teşhir etmek, yalnızca vatana ihanet eden günahkarlara yapılacak ciddi bir eylemdi. Etrafına bakınırken askerlerin tedirgin yüzlerini fark etti ve sert bir şekilde bağırdı.

"Şunları yere indirin. Hemen! Kan kokusunun canavarları çekebileceğini öngöremiyorlar mı?”

"Ama Lord Bleston, herkesin görebilmesi için onları asmamı söyledi. İyi bir örnek oluşturmazsak, tekrar kaçmaya çalışan aptallar olabilir.” dedi şövalye hoşnutsuz bir şekilde.

Riftan buz gibi bir bakışla kuzeyli adama baktı, sonra bir hançer çekip boynuna doğrulttu.

"O lanet kafaları hemen indirmezseniz, boynunuzu onlarınkinin yanına asarım."

Karşı koyamadığı tehditkar tavrından dolayı adamın yüzünde hafif bir korku belirdi. Şövalye tehtidini dikkate alarak, isteksizce direklerdeki başları indirmeye başladı. Riftan, sahneyi şiddetli gözlerle izledi ve arkasındaki Whedon şövalyelerine talimat verdi.

"Ona yardım edin, cesetleri taşıyın ve mezarlar için toprağı kazın!"

O emri verir vermez şövalyeler arabalardan kürekler almak ve buzlu toprağı kazmak için koşturdu. 

Riftan sahneyi onları gözetliyormuş gibi izledi, yüzü aniden çarpıldı. Dalgın karısı, mırıldanan askerlerin arasında duruyordu.

Bakışlarını direklere yöneltmiş, ne olduğunu anlamadan solgun bir yüzle onlara bakıyordu. O anda, ondan uzak olamazdı.

Riftan, Talon'un tepesinden atladı ve ona yaklaştı. Sonra kolundan tutup onu arkasını dönmeye zorladı ve yürümeyi bırakan askerlerin arasından hızla uzaklaştı. Max'in gözlerindeki şok, ciğerlerini keskin bir hançer gibi deldi.

SONRAKİ BÖLÜM