How to Get My Husband on My Side - 21. Bölüm (Türkçe Novel)

"Küçük bir işim çıktığı için geciktim. Prenses siz kiminle geldiniz?”

"Dadımla birlikte geldim. Annem böyle yerlere pek gelmez."

Anlaşılabilir bir şeydi. Omerta kardeşler, köle kraliçenin değil, kralın yeğenleriydi.

Her halükarda, kral, küçük prensesi davete göndererek, kişilik bozukluğu olan yeğenini umursuyor gibiydi. Ari'nin yanında onunla aynı yaşta başka bir kız çocuğu daha vardı.

Güzel sarı saçları ve ışıltılı zümrüt gözleriyle bir oyuncak bebek gibi sevimliydi.

Tam ben konuşacakken kız önce davrandı.

"Leydim sizin eşiniz de bir paladin değil mi?"

"Evet küçüğüm."

"Abim de paladin."

"Ah anladım. Kendisi tanıdığım biri mi?"

"Belki. Abim oldukça ünlü biridir. Hoş bir yüzü olsa da ağzı çok bozuk. Annem onun kirli su birikintisi yuttuğunu söylemişti.”

Bir dakika sanki bahsettiği kişiyi tanır gibiydim. Düşününce, saçlarının ve gözlerinin rengi tanıdıktı. Ve konuşma şekli…

"Bunu da içebilir miyiz?"

"Ah, hayır, hayır. Bunun yerine meyve suyu içebilirsiniz.”

"Eşiniz beni omuzlarında gezdirmişti."

Yok canım? Izek? Yok canım? Mümkün değil. Ayrıca, eğer o kibar biri olsa, Ari neden ondan bu kadar korksun ki? Kız, şüphe dolu bakışlarıma şirince dilini çıkardı.

"Abim onu ​​bunu yapmaya zorlamıştı."

Doğru. O soğukkanlı adamın bu kadar sevecen bir yanı olmasına imkan yok.

"Leydim, Ari onun saçınıza dokunmasına izin verdiğinizi söyledi. Bu doğru mu?”

"Doğru ama şimdi olmaz. Burada yapamayız."

"Neden şimdi olmaz?"

"İnsanlar bakıyor, Leah."

"Şimdi dokunmak istiyorum."

Oldukça utangaç olan Ari'nin aksine, Sör Ivan'ın kız kardeşi cesur bir erkek fatma gibiydi. Bu kanın gücü müydü yoksa içinde büyüdüğü ortamın gücü mü? Her neyse, ikisi de çok tatlıydı. Umarım  zarar görmeden büyüyebilirler.

"Şimdi saçlarına dokunduğumuzu diğerleri görürse?”

“Başkaları görürse ne olur?”

Arkamda gülümseyerek merdivenlere oturan Leah bana yaklaştı ve bekliyormuş gibi elini uzattı. Ari de tereddütle saçımı okşamaya başladı. Parmakları saç tellerimin arasında geziyor, kıvırıyor ve döndürüyordu.

"Burada ne yapıyorsunuz?"

Güzel bir ortamı mahvetme konusunda harika bir hünerin var. Kendimi kaldırmaya çalıştım ama iki kız omuzlarıma yapıştı. Ben de olduğum yerde oturup sırıttım.

"Nerelerde dolaşıyordun?"

"Dolaştığımdan değil. Sonuçta bu ziyafetin ana karakteri benim.”

Bu nasıl bir cevaptı? Kendini mi övüyordu? Yoksa ana karakter olduğu için her yere gidebileceğini mi söylüyordu? Ne kadar da bilgili!

Yakışıklı kocam bir an dimdik durdu ve bana baktı. Çok geçmeden gözlerini arkamda duran iki kıza çevirdi. Onlara öyle sert bakma! Bu yüzden senden korkuyorlar!

Zavallı Ari'nin titrediğini hissedebiliyordum.

Sorun değil, nasıl hissettiğini anlıyorum.

"Ah, sen mi burada oynuyordun Leah? Düzgün bir şekilde Leydimizi selamladın mı?”

"Senin hakkında konuştum."

"Ne?"

Izek'i takip eden Sör Ivan ciddi ve hoş görünümüne çoktan dönmüştü. Ama ne demek istemişti?

"Ahaha, Prenses ve genç leydi benimle oynuyordu."

"Evet."

"Evet."

Arkadaşlar bu konuda bu kadar ciddi olmanıza gerek yok. Altı yaşındaki bir prensesle aynı seviyede olduğum için kocam tarafından bir kez daha yargılandım. Yavaşça ayağa kalkmaya çalışırken, Izek aniden elini uzattı.

Kalkmama yardım etmek mi istedi? Yoksa doğum günü olduğu için bana cömert mi davranıyordu?

 Elini tuttuğum anda vücudum hızla ayağa kalktı.

"Tekrar yapabilir misin?"

“……”

"Üzgünüm seni rahatsız etmeyeceğim."

O yüzden lütfen, bırak beni. Tekrar bana dikkatlece baktı. Gözleri üzgün bir şekilde parlıyordu. Neden bana böyle bakıyorsun?

Her zaman en zor şeyin Cesare'e ayak uydurmak olduğunu düşünürdüm. Ama yanılmışım. Kocamın çarpık zihnini anlamak en zoruydu!

Bu yüzden mi bekliyordu?

"Ah, sana doğum günü hediyeni vereceğim."

Elimdeki ipek keseyi ararken, sanki bekliyormuş gibi gözlerini kırpıştırdı. Bu züppe-

Dürüst olmak gerekirse, salonun diğer tarafına yığılmış parlak hediye yığınlarını gördükten sonra, içimden hediyelerimi çıkarmak gelmedi. Ama yapabileceğim bir şey yoktu. Bu durumda başka ne yapabilirdim ki?

"Yağmur yüzünden kötü durumda olsa da bunu yapmak için bütün gece uyumadım. Umarım beğenersin. Doğum günün kutlu olsun. Doğduğun için çok mutluyum."

Beğense de beğenmese de hediyesini coşkuyla uzatırken kocaman gülümsedim. Izek elime baktı. Daha doğrusu, ayçiçeği işlemeli mendile ve ince katlanmış mektuba baktı.

Kalbim endişeyle güm güm çarpıyordu.

Yırtma, yırtma, hayır, yırtabilirsin, sadece şu sessiz savaşa bir son ver!

Neden birdenbire bu kadar sessizleşti? Çok geçmeden gözlerini tekrar yavaşça kaldırdı ve gözlerime baktı. Yüzü dışarıda gördüğüm gibi karmaşık duygulara sahipti. Neden bu kadar bitkin görünüyordu? Sakın bana böyle bir hediye vererek ileri gittiğimi söyleme!

Yutkundum.

Ağzımın gülümseyen köşeleri seğirmeye başlasa da "İyiyim" diye ekledim.

"Bir daha asla ama asla başımı belaya sokmayacağım."

"Yani lütfen benden nefret etme."

Neden bir şey söylemiyor veya hediyemi almıyorsun?

Benim için bir şey söyle, lütfen. Ahh kolum acıyor!

Sonunda elini hareket ettirdi.

İşlediğim mendil ve yazdığım mektup, onun semsert tuttuğu ellerinde çelimsizce duruyordu!

"Bu… "

"Bu sana yazdığım bir özür mektubu.’’

"Beğendin mi?"

Kalpten yazmış olduğum bir mektup olduğunu söyleyecektim ama daha sonra bunu söylediğime pişman olup ölmeyi tercih edeceğimi düşündüm. Ben de bunun bir özür mektubu olduğunu söyledim. Neyse ki, tamamen yanlış değildi. Çünkü yazdığım kelimeler oldukça belirsizdi ve sonunda onu parçalara ayırmadı.

Ah, ama neden onu bu kadar sıkı tutuyorsun? Mektup buruşacak!

"Dinle."

"Ne?"

"Beğendim."

"Gerçekten mi?"

"Evet gerçekten."

Bunu oldukça sakin bir tonda söylemişti. Yavaşça aşağı düşen elimi tuttu. Kan kırmızısı gözleri şişmiş parmaklarımı içine aldı.

“……çok aptalca.”

Açıkçası, bu önemsizdi. Ama neden kulağa bu kadar acı verici geliyordu?

*****

-Kuzey Rüzgar Sirki-

Izek'in doğum günü biter bitmez Elendale'in gökyüzü hızla griye döndü. Kuzeye özgü kasvetli bir iklim başlamıştı. Önümüzdeki yaza kadar bir avuç güneş ışığını görmek bile zor olacaktı. Bu kadar karanlık ve ürkütücü bir ortamda neden bu kadar çok çarpık insan olduğunu anlayabiliyordum, böyle olmamak zordu. Muhtemelen depresyondan muzdariptiler, kana susamış bir canavarın üzerlerinde ne zaman ve nerede ortaya çıkacağına dair bilinmeyen bir korku vardı. En masum olanı bile bir aydan kısa bir süre içinde şiddetli ve hassas bir karamsarlığa dönüşebilirdi.

Bu durumda varlığı unutulan bir kişi geri döndü.

Izek ve Ellenia'nın babası Dük Omerta sonunda Elendale'e dönmüştü.

"Geç tanışmamız için üzgünüm."

Babalarının, kuzeyin şövalyeleri kadar yakışıklı, gençliğinin güzelliğini koruyabilecen, keskin duygulara sahip orta yaşlı bir adam olacağını hayal ediyordum. Ama beklediğimden çok farklıydı!

Bu güzelliği çocuklarına miras bırakanın merhum Düşes olduğu belliydi. Kırmızı gözleri çocuklarına benziyordu. Bununla birlikte, sarkık gözleri, seyrek siyah saçları, açılı bir çenesi ve trol benzeri devasa bir fiziğinin birleşimi onu Britanya şövalyeleri'nin liderinden çok vahşi bir haydut lideri gibi gösteriyordu.

"Oğlumun sana düzgün davranmıyor olabileceği konusunda endişeleniyordum."

"Çok naziksiniz."

Dük gülümseyerek cevap verirken başını iki yana salladı.

Sessizce oturan Ellenia birden araya girdi. "Abimin doğum gününü kaçırdınız baba."

"Bu iyi. O velet her halükarda katılmamamı tercih ederdi.”

“Majesteleri de pişmanlığını dile getirdi. Düğün ziyafetine de katılmamıştınız.”

"Alışılmadık bir durum değil. Daha da önemlisi genç hanım, tapınağı ziyaret ettiniz mi?”

Ellenia alt dudağını ısırdı. Tuttuğum fincanı dikkatlice masaya bıraktım. Tapınağı ziyaret edip etmediğim sorusu, Izek'in karısı olarak buradaki rahipleri ziyaret etmek için siyasi bir adım atıp atmadığım sorusu değildi.

Kuzeydeki tapınakları birlikte ziyaret etme geleneği, yeni evli olan soyluların ilk evlilik gecelerini geçirdikleri ve gerçek bir çift oldukları anlamına geliyordu.

Babasının bana bunu sorması beklenmedik bir şeydi. Dürüst olmak gerekirse, böyle bir soru duyacağımı hiç düşünmemiştim. Gerçek Rudbeckia, geceyi hiç Izek'le geçirmemişti. Çünkü kimse onları görevlerini yapmaya zorlamamıştı.

Biri zorlarsa, her iki taraf için de felaket olurdu.

« Önceki Bölüm Sonraki Bölüm » ‹ ›