MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 53. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Max dalgın dalgın, ayakta duran Riftan'ı izledi. Sessizce yanmış ekmekten bir parça yerken, utanarak aşağı baktı. Ona hiç bakmıyormuş gibi göründüğü anlarda bile ona dikkat ediyordu. Hafif bir yorgunluk hissederek ekmeği yahniye daldırdı ve afiyetle yedi.

Ortalık zifiri karanlık olunca, şövalyeler atları geçici ahırlara sürdüler ve ardından tek tek çadırlara girdiler. O gece nöbet tutma sırası Remdragon Şövalyeleri'nde gibi görünüyordu.

Riftan'ın ateşin yanına deri örtüler ve uyku tulumları koyarak, derme çatma bir yatak yapmasını izlerken yüzü karardı. 'Bu soğukta dışarıda uyumak zorunda kalan kocam için çok üzülüyorum. Başka birçok şövalye varken, komutanın nöbet tutmasına gerek var mı?' O bencil düşüncelere dalmışken, Riftan ona delici bir bakış attı.

"Ne yapıyorsun? Hemen çadırına git ve dinlen."

"Evet hanımefendi, yorgun olmalısınız. Gidip uyuyun." Yurixion, Riftan'ın yanına bir uyku tulumu yerleştirirken ona mutlu bir şekilde gülümsedi.

Max tereddüt etti ve karanlık, sıkışık çadıra sürünerek girdi. Çadırın içinde koza gibi battaniyelere sarılmış büyücüler kendilerine yer seçip yatmışlardı.

Sidina'nın yanındaki yere uzandı. Rem'e bindikten sonra bayılacak kadar yorgun olmasına ve bütün gün soğuktan titremesine rağmen uyuyamadı.

Karanlık tavana bakan Max, dışarıdan gelen bir ses duydu. Bir süre sonra kelimelerin zayıf sesi kesildi ve karanlığı bir sessizlik duygusu doldurdu. Sadece sessiz nefes alma ve horlama sesleri uzun süre devam etti.

Battaniyenin altında uyumaya çalışan Max, sonunda gizlice yaklaşmaya karar verdi ve kafasını çadırdan dışarı çıkardı. Riftan'ın bir ayağını ateşin önünde uzatmış oturduğunu, uzun bir dalla ateşi dürttüğünü gördü.

Elliot ve Yurixion'a baktı, sonra bir battaniyeye sarınıp ona yaklaştı. Sakin bir bakışla alevleri izleyen Riftan, onu görünce tek kaşını kaldırdı.

"Neden uyanıksın?"

"B-ben susadığım için uyandım. Bu arada... diğerleri nereye gitti?"

"Sıraları geldiğinde onlara sesleneceğim, o yüzden içeri girip dinlenmelerini söyledim." Çenesini şövalyelerin kullandığı çadıra doğru salladı ve ekledi, "Uyanıkken ikisi de sürekli konuşuyorlar, bu yüzden can sıkıcılar." 

Max acı bir gülümsemeyle onun yanına oturunca, Riftan hoşnutsuzlukla baktı.

"Hadi, git uyu. Zorlu yürüyüş yarın da devam edecek. Yapabiliyorken düzgün bir şekilde dinlenmelisin."

"A-ama uyuyamıyorum..."

Riftan'ın alnı, fısıldadığı kelimelerle kırıştı. Bir an onun yüzünü inceledi ve deri kemerinden küçük bir şişe çıkardı. Sonra kapağını açıp ona doğru uzattı.

"Güçlü bir alkol. Birkaç yudum uyumana yardımcı olur."

Şişeyi aldı, şüpheli bir ifadeyle içeceği kokladı ve bir yudum aldı. Acı sıvı boğazından aşağı akarken yemek borusu yanıyormuş gibi hissetti. Kötü tadı yüzünden suratını buruşturdu ve hafifçe öksürdü. Ama rahatsızlık sadece birkaç saniye sürdü. Midesinin yavaş yavaş ısınması hissi oldukça iyiydi.

Max dizlerine sarılarak oturdu ve bir yudum daha aldı. Ona bakan Riftan, şişeyi almak için elini uzattı.

"Yeter. Çok içersen yarın başın ağrır."

Pişmanlıkla şişeye baktı, kararlı ifadesini görünce sözlerine teslim oldu ve yüzünü dizlerine gömdü. Riftan ona baktı ve sertçe tersledi.

"Şimdi çadıra gir ve uyumaya çalış."

"B-ben bir süre seninle kalacağım."

Kaşlarını çattı ama onu daha fazla zorlamadı. Max, kanında yayılan alkolü hissetmeye başladı. Başını salladı ve yanağını dizine bastırırken Riftan'a bir bakış attı. Alevlerin gölgesiyle kaplı yüzü onu tehlikeli derecede çekici gösteriyordu ve aynı zamanda çok soğuk görünüyordu. Max tereddüt etti ve dikkatlice sordu.

"H-hala... bana kızgın mısın?"

"Hayır." Beklenmedik soru karşısında şaşıran Riftan, alçak sesle cevap verdi.

Max ona inanmıyormuş gibi baktı.

“Ama… birliğe katıldıktan sonra… bana yine soğuk davrandın."

Cevap vermeden elindeki dalı kırdı ve ateşe attı. Ateş dalı sardı ve daha da parladı. Bir süre sessizce ona baktıktan sonra Riftan sonunda ağzını açtı.

“Dürüst olmak gerekirse, sana yaklaşmanın doğru yolunun ne olacağını hala bilmiyorum."

"Neden... bahsediyorsun?"

"Senin bu şekilde gitmene izin verdikten sonra kendimi affedemedim. Ve seni de...

Aniden, alkolün tüm etkisi geçmiş gibi, Max ona bembeyaz bir yüzle baktı. Riftan'ın yüzü, maske takmış gibi ifadesizdi. Bakışlarını alevlere sabitleyerek ciddi bir şekilde ekledi.

"Seni çok özledim, ve aynı zamanda sana kırgındım. Bu duygular bir anda kaybolmaz." Ağzının kenarında, kendi kendisiyle alay ediyormuş gibi bir gülümseme belirdi, sonra hafifçe soldu ve devam etti. "Yine de senin yanından uzaklaşamıyorum..."

Max vücudunu düzeltti ve ağzını aceleyle açtı.

"B-ben, giden bendim...!"

"Biliyorum." sözünü bitirmeden onu kesti. "Ben de senin haklı olduğunun farkındayım. Ve... yanlış yapan bendim."

"….."

"Ama yanılmış olsam bile, yanılmış olsam bile seninle olmak istedim. Bunu başarmak için her şeyden kurtulmaya hazırdım."

Max başka bir şey söylemeden ona baktı. Riftan ona delici gözlerle baktı ve ciddi bir şekilde konuştu.

"Öte yandan, yine o durumda olsan, kesinlikle yine aynı kararı verirdim. Benim için ve kendin için... doğru olanı seçtin. Başka seçenek olmasa bile... elimde değildi. Benim için imkansız bir karar..." Bir an durakladı. Çenesi gerilen Riftan, yükselen duygularını bastırırcasına hemen itiraf etti. "Beni çok korkutuyorsun."

Max dondu. Dev canavarların önünde bile gözünü kırpmayan kocası, ondan korktuğunu söylüyordu. Ona inanmayan gözlerle baktı.

"Bir daha öyle hissetmek istemiyorum."

"B-ben bir daha asla..."

Bir şey söylemeye çalıştığım anda bir tıkırtı sesi geldi ve Yurixion çadırdan çıktı. Kamp ateşinin önüne doğru yürürken, sanki uyuşukluktan kurtulmaya çalışıyormuş gibi boynunu ovuşturuyordu. Max'i görünce gözleri irileşti.

"Neden hala uyanısınız? Uyuyamıyor musunuz?"

Sadece dudaklarını ıslattı. Sanki zayıf tarafını göstermemiş gibi, ifadesiz yüzüne geri dönen Riftan sert bir şekilde ona baktı.

"Şimdi içeri gir ve dinlen."

Max, sırayla Yurixion ve Riftan'ın yüzlerine baktı ve isteksizce çadıra girdi. Etrafı karanlıkla çevriliyken, gözleri yanıyordu. Kendini hızla battaniyeye altına gömdü.

Ancak o zaman, Riftan'ın kendisinden uzaklaşmak için gösterdiği umutsuz çabanın sadece kızgın olduğu için olmadığını anlayabildi. Onu tekrar incitmek istemiyordu.

Max yanaklarındaki yaşları sildi ve battaniyeyi başına çekti. En az onun kadar, hatta ondan daha fazla, incinmekten korkuyordu. Bu gerçek, kalbini acıttı.

Ertesi gün, Riftan'ın tahmin ettiği gibi, hava kötüleşti. Güçlü rüzgarlar her taraftan bıçak gibi esiyordu ve ara sıra rüzgarla birlikte kar atıştırıyordu. Max yanaklarının karıncalandığını, kulaklarının ağrıdığını ve elleriyle ayaklarının uyuştuğunu hissetti.

Rüzgar şiddetlendiğinde, mola verip bir bariyer diktiler. Ardından dayanıklılıklarını yeniden kazanmaları için atları beslediler. Sadece iki haftaya yetecek kadar yiyecekleri kalmıştı. Oyalanmalar için vakit yoktu.

Canavarlar şehrini aramak için huzursuzca Kuzey'den Batı'ya ve Batı'dan Kuzey'e tekrar tekrar seyahat ettiler. Odun hızla tükenmeye başladı ve büyücüler gözle görülür şekilde yorulmuştu. Max'te bir istisna değildi. Her şey yolundaymış gibi davranmaya çalıştı, ama bütün gün şiddetli soğukta at sürdükten sonra, durup geri dönmek için yalvarmak üzereydi. Ama tüm bunlar kendi şanssızlığı yüzündendi. Max günde yüz kez zihinsel olarak kendini güçlendirdi ve şövalyeleri sessizce takip etti.

Karlı dağlarda bir süre dolaştıktan sonra sonunda küçük bir ipucu bulabildiler. Yürüyüş boyunca arama büyüsüyle çevreyi araştıran Jeffrey, karlı zirveleri göstererek konuştu.

"Hemen arkasında, önemli miktarda büyü gücünün yoğunlaştığı bir yer buldum."

Şövalyeler hemen konuşmasını böldü.

"Canavarlar şehri mi?"

“Canavarlar şehir olup olmadığını bilmiyorum ama güçlü bir bariyeri olduğunu göz önüne alırsak, büyük bir şey olmalı."

Kuahel düşünceli bir ifadeyle Jeffrey'nin gösterdiği yöne baktı, sonra şövalyelere döndü.

"Başka ipucu yok, o yüzden gidip araştıralım."

"Acele etmek aptalca." diye sertçe çıkıştı Riftan. "Canavarların alt türleri tarafından keşfedilme riskimiz olduğundan, atları ve arabaları bir yere saklamalı ve sadece beş veya altı kişiyle yaklaşmalıyız."

Kuahel bunu reddetmeye çalıştı ama sonra planın mantıklı olduğunu kabul ederek başını salladı.

"İyi. Öyleyse, önce saklanacak bir yer bulalım." Atının kafasını çevirdi ve şövalyelerin geri kalanı sessizce onu izledi.

Max, Rem'i umutsuzca dürttü çünkü sürekli geride kalıyorlardı. Zaman zaman Riftan'ın kendisine baktığını hissedebiliyordu ama onunla nasıl yüzleşeceğini bilmediği için bilinçli olarak onun bakışlarından kaçınıyordu.

'Onu ne kadar derinden incittiğimi öğrendikten sonra, ona aceleyle yaklaşmaya cesaret edemedim.'

Ç.N: Yuri dedik bağrımıza bastık ama sen ne halden anlamaz bi şey çıktın ya ne güzel konuşuyolardı bas git oğlum 

SONRAKİ BÖLÜM