MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 36. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Hava kararmadan dağdan aşağı inmeyi başardılar ama gittikleri kasaba tamamen boştu. Görünüşe göre tüm sakinleri uzun zaman önce güneye göç etmişti. Çöken çitlere ve neredeyse harabeye dönmüş evlere baktılar ve ellerinden geldiğince en güçlü binalardan bazılarını çabucak onardılar.

Paladinler çöken çatıyı deri çuvallarla kapladılar, sonra geçici barınma sağlamak için duvar olarak tahtalar eklediler. Büyücüler ise binayı ahır olarak kullanmak için fareleri ve örümcekleri binadan kovup atları içeri soktular ve yemle birlikte su verdiler... Bu arada Riftan, adamlarının yardımıyla parçalanan çiti yeniden inşa etti ve olası bir canavar saldırısına hazırlanmak için her yeri aydınlattı.

"Sadece bir gece kalacağız, bütün bunları hazırlamalı mıyız?"

Çitin etrafına geçici savunma büyüsü formülleri kuran Ruth, sinirli bir yüzle homurdandı. Riftan yüzüne yapışan kalın kar tanelerini savuşturarak ona baktı.

"Bunun son gecen olmasını istemiyorsan, somurtmayı kes."

"Ama burada on dokuz yüksek rütbeli büyücü var! Bunu neden kendim yapmak zorundayım?"

“Amcan olduğunu iddia eden kişiye sormalısın."

Çite yaslanmış ve şişesinden şarap içen Hebaron, kurnaz bir sesle konuştu.

"Dünya Kulesi'ndeki büyücüler, konuştuğumuzda bizi duymuyormuş gibi yapıyorlar. Biz hainin tarafındayız."

Ruth somurtkan bir şekilde ağzını kapattı, sessizce yere sihirli bir formül çizmeye başladı. Ancak rüzgar şiddetlenip kar kalınlaştıkça midesinin hüsranla kaynadığını hissetti ve sinirle saçlarını çekti.

"Lanet olsun bu nasıl bir ızdıraptır."

 Koyu mavi gökyüzüne baktı ve ağladı. Aniden bir şey hatırlamış gibi başını Riftan'a çevirdi.

"Hatırladığım kadarıyla, Bayan Calypse'e toprak özelliğinin sihirli formülü verilmiş. Açıkçası, Dünya Kulesi'nde çeşitli savunma büyü sistemleri öğrenmiş olmalı. Bu konuda bana yardım etmesini istersen daha hızlı bitirebilirim..."

"Ruth Serbel."

Riftan karanlık ormana baktı ve şişeden biraz şarap içti. Sonra uğursuz bir sesle ekledi.

"Ölmek mi istiyorsun?"

"İşe yaramayacağını biliyordum ama en azından denedim."

“Lindworm mana taşını sana yutturmamı istemiyorsan, ağzın kapalı çalış."

Riftan ona acımasızca çıkıştı ve savunma hattını görebilmek için çitten bir meşale aldı. Sonra yavaş yavaş karanlığa doğru yürüdü ve çevrede canavar ya da canavar belirtisi olup olmadığını taradı.

Onu takip eden Hebaron, kolunu omzuna attı ve ona fısıldadı.

"Lider, kulübeden biraz uzakta iyi durumda bir kulübe var, ben de Garrow'a orayı temizlemesini söyledim."

Riftan aniden durdu. Hebaron birkaç gün tıraşsız kalan kıllı yanaklarını okşayarak gülümsedi.

"Etrafta kimsenin olmadığından emin olacağım."

"...Bu işe yaramaz şeyleri yapmak için zamanınız varsa, yapacak yararlı bir şeyler ara."

Riftan, Hebaron'un kolunu sertçe itti ve tekrar ormana baktı. Ancak bilinci bozuldu, artık hiçbir şeyi net göremiyordu. İçinden küfürler savurdu ve başını sertçe salladı. Hebaron içini yavaşça kaşıyarak salyangoz hızıyla onu takip etti.

"Liderin bu şekilde katlandığını gördüğüm için çok üzgünüm. Üç yıldır karısının dönmesini bekleyen bir adam için bu durum çok acımasızca olmalı."

"Ağzını kapatman için çeneni kırmam mı gerekiyor?"

Hebaron teslim olurcasına ellerini kaldırdı. Riftan ona baktı, sonra döndü ve tekrar yürümeye başladı. Ama ağzından çıkan sözler kafasında yankılanıyordu.

Tamamen karanlık dağlarda kısa bir yolculuk yaptı ve sonra köye geri döndü. Kar daha şiddetli yağıyordu, şövalyelerin yüzleri sakindi ama yine de içlerindeki yorgunluk algılanabiliyordu.

Rüzgârda her an sönebilecekmiş gibi meşaleyi çitin içine doğru eğerek Ruth'u aradı. Çite yaslanmış ateşin yanında kendini ısıtmaya çalışıyordu. Ateş büyüsü taşını kullansa bile soğuktan tamamen korunamazdı, teni her zamankinden daha solgundu. Riftan ona yan yan baktı ve açıkça sordu.

"Sanırım tüm sihirli savunma formülleri kuruldu, değil mi?"

"Her şey tamam, o yüzden beni rahatsız etmeyi bırak!" kızgın bir kedi gibi şiddetle bağırdı.

 

"Bu yerde lindworm gibi yüksek rütbeli canavarlar yoksa, bir gece kadar hayatta kalabiliriz. Her şey iyi olacak."

Riftan başını salladı ve Elliot'un olduğu yere doğru yürüdü. Şövalyeleri çitin etrafına keskin demir çubuklar dikmeleri için organize ediyordu. Daha büyük canavarlar üzerinde pek bir etkisi olmazdı, ancak yamyam kurtların veya aç canavarların çitin üzerinden atlamasını engelleyebilirdi.

Şövalyelerin yere demir çiviler çakarak bir savunma hattı oluşturmasını izlerken, Elliot'a "Her şey yolunda. Ruth bir kalkan oluşturdu, bu yüzden gardınızı minimumda tutun ve herkesin mola vermesine izin verin." dedi.

"Kaç muhafıza ihtiyaç olacak?"

"Üç kişinin sırayla nöbetleşmesi yeterli olur. "

"Biz nöbet tutacağız."

Riftan ani sese doğru başını çevirdi. Siyah bir cüppe giymiş olan Kutsal Şövalyelerin lideri, altı şövalyesiyle birlikte savunma hattına doğru ağır ağır yürüdü.

"Bu bizim işimiz. Sana hiçbir şey borçlu olmayı planlamıyorum." dedi şövalye ona bir sürüngeni hatırlatan parlak yeşil-sarı gözleriyle.

Riftan kaşlarını çattı.

"İşe yaramaz şeylerle övünüyorsun. Bugün önemli miktarda ilahi güç kullandığınıza göre, bir ara vermeniz gerekmez mi?"

"Önemli miktarda mı?" Paladin'in ince kaşları yukarı kalktı.

Riftan bir süredir Kuahel'in, görünüşünün aksine çok düşmancıl ve gururlu bir adam olduğunu biliyordu, ama bugün yorumlarıyla oynayacak havasında değildi. Riftan omuz silkti ve canının istediğini yapmasına izin veriyormuş gibi başını Elliot'a çevirdi.

"Duydun mu? Can sıkıcı işlerle senin için ilgileneceğini söylüyor, bu yüzden herkese bir mola vermelerini söyle."

"Anlaşıldı."

Riftan hemen kulübeye döndü. Dünya Kulesi büyücülerinin dinlenmek için geçici konutlara girip girmediklerini bilmiyordu.

Işıkların aktığı konutun etrafına baktı. Sonra iki eliyle odun taşıyan küçük bir figür gördü ve durdu. Lobar yanındaydı ve odunları onun yerine taşımak için yalvarıyordu ama umursamışa benzemiyordu. Riftan onun hızlı hızlı yürüyüşünü izleyerken bir eliyle yüzünü ovuşturdu.

'Lanet olası piç.'

Hebaron'a lanet okudu ve güçlükle arkasını döndü. Eğer oradan çıkmazsa, doğrudan ona gider ve hiçbir şeyi umursamadan onu herhangi bir yere sürüklerdi.

Bu güçlü cazibeden kurtulmaya çalışıyormuş gibi, Max'in kulübesinden en uzaktaki binaya girdi ve ateşin başına oturdu. 

Şövalyelerden biri hızla ona hizmet etmek için yanına geldi. Zırhını çıkmasına yardım etmesini reddederek elini salladı ve ona bir bardak bira getirmesini emretti. Bir sefer sırasında mümkün olduğu kadar alkolden uzak durması gerekiyordu, ancak o geceyi ayık geçirirse arzularının kontrolünü elinde tutamayacağını düşündü. Dayanıklılığı neredeyse sınırın kenarındaydı.

Tüm soğuk birayı bir yudumda içti ve dudaklarını kabaca kıyafetlerinin koluna sildi. En azından biraz alkol alırsa, onun tadının ve aromasının kaybolmasını umuyordu, ama tam tersi oldu, Max'in anıları daha da netleşti.

Yanındaki odunu yanan ateşe attı ve sabırsız bir el ile alnını ovuşturdu. Aniden zihni, karlı bir kış gecesi şöminenin önünde oturup onu okşadığı anıları ile doldu.

Pürüzsüz sırtını, omuzlarını ve yuvarlak kalçalarını okşarken onun zayıf, çıplak, terden ıslanmış vücudunu kucağına yatırdığı anıları çok canlıydı. Dalgalı kızıl saçlarının vücudunu pamuklu bir battaniye gibi kapladığı zamanki hissi, yumuşak göğüslerinin dokusu, dokunuşuyla sertleşen sivri meme uçları ve bacaklarının arasındaki vücut kıllarının yumuşak hissi çok belirgindi.

Midesinin çaresiz bir arzu ve özlemle ağrıdığını hissetti. Oturduğu yerden kalktı ve sinirli bir şekilde inledi. Yemeğini getiren görevli şövalye ona şaşkın şaşkın baktı.

"Komutanım, bir yere mi gidiyorsunuz?"

"Gidip bir kez daha etrafa bakacağım, dinlenebilirsin." diye sertçe çıkıştı ve paltosunu bile giymeden aceleyle dışarı çıktı.

Dışarıda güçlü bir kar fırtınası esiyordu ama sanki bedeni yanıyormuş gibi hissediyordu, bu yüzden içine işleyen rüzgarın serinliğini hissetmekten fazlasıyla memnundu.

Karda durdu ve ışıkları kapalı olan binaya baktı. Max'in ona çok yakın olduğunu hatırlamak bile canlı canlı kavrulmuş gibi hissetmesine neden oldu.

Bunca zaman onu düşünmemek için umutsuzca farklı yollar denemişti. Konuşurken ki sesi, bazen onu öfkelendiren inatçılığı, onu neredeyse deliliğin eşiğine getiren tehlike karşısındaki pervasızlığı... Bütün bunları hatırlamak son derece acı vericiydi.

Bunların hiçbirini hissetmediğinde daha iyiydi. Böylece duygularını öldürdükten sonra, Max onu tekrar sarsmak ve hiçbir şey yokmuş gibi davranmak için geri dönmüştü. Biraz sinirli hissetti.

'Sefer bitene kadar direnebilir miyim?'

Yüzünü soğuk suyla yıkadı ve kulübeye girdi. 

Hebaron'un tavsiyelerine uymamak için bir neden var mıydı? Maximilian onun karısıydı. Ve ondan daha fazla uzak olmak istemiyordu. Onu sımsıkı tutup tatmin olana kadar öpmek, sonra yorulana kadar onunla sevişmek istiyordu. Onunla aynı battaniyenin altında uyumak istiyordu. Uyumadan hemen önce onun sesini duymak istiyordu ve sabah uyandığında gördüğü ilk yüzün Max olmasını istiyordu.

Ama bunu yaparsa, tüm kontrolünü kaybedeceğini çok iyi biliyordu. Aslında, şimdi bile onu Anatol'a geri götürme dürtüsünü güçlükle bastırıyordu. Sanki kendinş feda ediyormuş gibi kulübeye bakmaya devam etti. Sonra tüm gücüyle savaşarak geri çekildi.

SONRAKİ BÖLÜM