MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 37. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Atını çevirdiğinde, kırmızımsı kahverengi savaş aygırı, saldırgan öfkesini ortaya koyuyormuş gibi homurdandı ve kişnedi. Max, Kuahel'in temkinli bir hareketle vahşi ata yavaşça yaklaşmasını izledi.

“Atlar yorgun olmalı, o yüzden önce burada bir mola verelim.”

Konuşmasını bitirmeden büyücüler hızla eyerlerinden indiler. Max de mutlu bir şekilde Rem'in sırtından atladı.

Son haftalarda yerde olduğundan daha çok at üzerinde vakit geçirdiği için ata binmekten bıkmıştı. Bu kadar uzun süre dörtnala koştuğunda tüm vücudunun sertleşmesi ve ağrıması kaçınılmazdı.

Ağrıyan baldırlarını ovuşturarak çantasını indirdi ve Rem'in sırtından eyeri çıkardı. Yardım etmek için gelen Yurixion onu görünce hoşnutsuz bir iç çekti.

“Leydim bana bir beyefendi gibi yardımcısı olmam için nadiren çalışma fırsatı veriyor.”

“Çevreye göz kulak olmakla çok meşgulsün. Bununla ben ilgilenirim.”

Başka bir şey söyleyemeden Max çantasını bir kenara koydu ve Rem'i ahırın kenarına götürdü. Yurixion nefesinin altından homurdandı ve onu takip etti.

Atları beslemek için arabadan bir çuval yem aldılar, sonra şövalyelerin mola vermek için kurdukları rüzgar perdesinin arkasına götürdüler. Hava çok soğuk olmasına rağmen atlara bakarken alnında terler oluşmuştu.

Ne ot ne de su bulunan kurak kış aylarında kuzey topraklarında seyahat etmek beklenenden daha zordu.

"Bayan Çamur, işin bittiyse gel ve dinlen."

Şövalyelerin inşa ettiği ateşin önünde oturarak ısınan Royald onlarla konuştu. Sonra Yurixion'un yoğun bakışları altında yüksek sesle öksürdü ve daha kibar bir tonda ekledi.

“Öğle yemeğinden sonra yola geri dönmeliyiz. Ondan önce yorulursan ne yapacaksın?”

Max, "Bayan Çamur" lakabının sınıf arkadaşlarının onunla alay ederken kendilerince eğlendikleri bir şey olduğunun farkındaydı, ama şimdi onun yüksek rütbeli soylu bir kadın olduğunu ve kocasının tüm kıtadaki en güçlü şövalye olduğunu öğrendikleri için ona böyle hitap etmekten biraz rahatsız görünüyorlardı. 

Max sertçe başını salladı, dizginleri rüzgar korumasının önüne bağladı ve ateşin önüne oturdu. Hemen koşarak ona yemeğini getiren Yurixion sinirli bir şekilde homurdandı.

"Neden bu piçler leydime Bayan Çamur diyip duruyorlar?"

"Bu... bu benim büyü gücüm yüzünden. Toprak mülkiyetine ve biraz da su mülkiyetine yakınlığım var. Garip bir kombinasyon... Bu sadece küçük bir şaka.”

Normalde sevmediği bir lakap olmasına rağmen, sorun çıkarmak istemediği için sakin bir ses tonuyla cevap verdi. Yurixion'un bu kadar önemsiz bir şey yüzünden kavga edeceğinden endişeliydi. Max onu rahatlatmak için tatlı tatlı gülümsedi, sonra ona getirdiği yahniden büyük bir kaşık aldı. Midesine yayılan sıcak yahni hissi rahatlatıcıydı.

Soğuk hava nedeniyle ekmek, et, peynir ve tereyağı katı olduğundan, onları yiyebilmek için her şeyi bir tencerede kaynatmışlardı. En azından tadı güzeldi.

"Riftan...nerede, ne yapıyor?" Yahnideki eti çiğnerken etrafına bakındı.

Keşif Birliği durdurulduğunda şövalyeler yorulmadan çalıştılar, mangalları çıkardılar, her yerde ateş yaktılar, etraflarına rüzgar perdeleri kurdular ve kıt olan suyu bulmak için yakınlarda herhangi bir yer olup olmadığını kontrol ettiler. Ayrıca canavar izleri olup olmadığını kontrol etmek için bölgeyi izlediler. Dinlenmek ve yemek yemek için her mola verdiklerinde, şövalyeler kamp güvenli hale gelene kadar durmadılar.

Riftan'ın düzgün dinlenemediğinden endişelenen Max, Remdragon Şövalyeleri'nin zırhını giyen adamların toplandığı yere belli belirsiz bakarken, arkasından Hebaron'un sesi geldi.

"Lider oradaki şövalyeyle psikolojik bir savaş veriyor.” Sert görünen bir yüz ifadesiyle oldukları yeri işaret etti.

Max kısılmış gözlerle, Riftan ve Kuahel'in masaya yayılmış bir haritanın etrafında oturmalarını izledi.

Oldukça uzak olmasına rağmen, jilet gibi keskin dilleriyle sessiz bir tartışma yaşadıklarını kolayca tahmin edebiliyordu. Hebaron'u takip eden Garrow başını salladı.

“Hangi yoldan gitmenin en iyisi olacağını şiddetli bir şekilde tartışıyorlar. İkisinin bu kadar kötü bir ilişkisi olduğunu bilmiyordum.”

"Şu şövalye tek taraflı olarak Sir Calypse'e karşı tartışıyor.” Yurixion hemen Riftan'ın tarafını tuttu. "Eminim geçmişte olanlardan dolayı hala öfkelidir. İnatçı küçük bir çocuk gibi."

Max, Riftan'a söylediği sözleri hatırlayınca kızardı. Ancak Yurixion soğuk bir şekilde aklına gelen ilk şeyi tükürmüş gibi ekledi.

“İlk dövüşü kaybeden köpek her zaman yüksek sesle havlar.”

“Y-yine, zehrini fırlatıyorsun.”

Hebaron yemeğinin geri kalanını ağzına attı ve dilini şaklattı.

“Ne dedim ki? ‘Kutsal Kılıç’ın böyle olmasının bir nedeni var. Başlangıçta ikisi anlaşamadılar, ama liderimiz haklı olduğunu düşündüğü zaman, ölse bile başkalarını dinlemeyecek türden biridir. Remdragon Şövalyeleri önceden kararlaştırdıkları planı bozmak gibi çılgınca bir şey yaptılar, bu yüzden toplam üç saldırı yaşandı.”

Hebaron kalın parmaklarıyla üç işareti yaptı.

“Eh, sonuç olarak liderimizin kararı doğruydu, ancak onların bakış açısına göre, Remdragon Şövalyeleri defalarca beklenmedik eylemlerde bulundu. Kesinlikle onları rahatsız ediyoruz.”

"Sonuçta o biraz yobaz. Riftan Calypse'nin yargısıyla çelişmeye cesaret ettiği andan itibaren zaten yanlış yapıyor. En başından beri onun talimatlarına uysaydım...” 

Yurixion'un alaycı kahkahasıyla Max gözlerini devirdi. O yokken Yurixion'un Riftan'a olan sadakati kör bir teslimiyete dönüşmüş gibiydi. Dürüst olmak gerekirse, dünyada Riftan'dan daha muhteşem bir şövalye olmadığına kesinlikle inanıyor gibiydi. 

Max de onun fikrine tamamen katılıyor, ancak önlerindeki birkaç ay boyunca Kutsal Şövalyelerle aktif olarak işbirliği yapması gerektiğinden, bu konuda dürüst olmaktan kaçınıyordu. Her halükarda, onlar Tanrı'nın adamlarıydı, bu yüzden doğru olan onlara saygı göstermekti.

Tam Yurixion'u bu konuda uyarmak üzereyken, önce Hebaron konuştu. "Onları böyle bırakırsak, tekrar yola çıkana kadar tartışmaya devam edecekler. Hanımefendi neden gidip onu oradan çıkarmıyor?”

“B-ben mi?” Biraz tereddüt etti.

O günden sonra, Riftan onu eskisi gibi soğukkanlılıkla görmezden gelmeyi bırakmıştı. Ancak bu, eski günlerdeki gibi ona iyi davrandığı anlamına gelmiyordu. Onunla konuştuğunda, hala belli bir mesafe hissedebiliyordu. Ona karşı tutumu garip bir şekilde daha inciticiydi.

‘Bu, duygularını henüz tam olarak çözemediği anlamına mı geliyor? Yoksa bana karşı hala hisleri olmasına rağmen, eskisi gibi olmadığı anlamına mı geliyor?’

İç karartıcı düşüncelerinin derinliklerine dalmışken, Hebaron'un yaltaklanan sesini duydu. 

“Eğer hanımefendi onu durdurursa, onu dinler. Böyle devam ederse, akşam yemeğini kaçıracak.”

Bunu duyar duymaz ayağa kalktı ve yemek servisi yapan Miriam'ın yanına koştu. Bir tabak daha güveç sipariş istediğinde, Miriam sessizce tabağı doldurdu. Max tabağı aldı ve dikkatlice içine bakıp tekrar uzattı.

"Lütfen biraz daha ekle." dedi.

Miriam sinirli bir ifade takındı ve bir kaşık daha doldurdu. Max kaseyi aldı ve onların olduğu yere gitti. Kollarını göğsünde kavuşturmuş Kuahel'e bakan Riftan onu görünce kaşlarını çattı.

İçinden 'Neden sadece beni gördüğünde kaşlarını çatıyorsun?' diye homurdandı ve yanında durdu.

"Henüz yemek yemediğini duydum... Biraz yemek getirdim."

"Ben iyiyim, önce sen ye. Bu konuşma daha bitmedi," diye tersledi, sonra başını Kuahel'e çevirdi.

Max Kutsal Şövalyelerin liderine baktı, sonra inatla kaseyi Riftan'ın önüne uzattı.

"Bunu daha sonra konuşabilirsiniz. Ben yedim bile. Senin de yemek yemen gerekiyor. Aç olmalısın, şafaktan beri hiçbir şey yemedin...”

“İyiyim..”

"Sen almayacaksan ben alırım," diye araya girdi Kuahel.

Max ona şaşkın şaşkın baktı. Paladin, Riftan'a onu kışkırtır gibi bakıp başını ona çevirdi ve garip bir şekilde samimi bir sesle sordu.

“Bunu alabilir miyim?”

Max ona hayır diyemediği için başını salladı, kaseyi Kuahel'e yaklaştırırken Riftan hızla onun kolunu tuttu. 

"Fikrimi değiştirdim. Onu bana ver," diye hırladı Riftan.

Max rahatsız görünüyordu. Kuahel'le göz göze geldi, ardından kaseyi sessizce Riftan'a çevirdi. Durumdan utandı, başından beri iki tabak yemek getirmesi gerektiğini düşündü. Ancak şövalye, sanki yemeği gerçekten istiyormuş gibi ifadesiz bir yüzle koltuğundan kalktı. 

“Şimdi yemek yemen gerekecek, o yüzden bu eğitici diyaloğu burada bitirelim.”

"Hey, henüz bir sonuca varamadık.”

“Konuşsak da sonuç değişmiyor. Rotayı değiştirmeye hiç niyetim yok. Beğenmezsen istediğin yoldan gidebiliesin. En başından beri bizi takip etmeni hiç istemedim, çok konuşuyorsun."

"Bu pislik..." Riftan sanki küfür edecekmiş gibi ağzını açtı, sonra Max'e baktı ve kapattı.

Kendisine bakan Kuahel kısa süre sonra Kutsal Şövalyelerin yemek yemek için toplandıkları yere doğru yürüdü.

Riftan gözlerini Kuahel'in sırtından Max'e çevirdi ve sanki ateşe dokunuyormuş gibi kolunu hızla bıraktı. Sonra kaseyi aldı ve diğer şövalyelerin toplandığı yere gitti. Max peşinden gidip huzursuzca konuştu.

"Önemli… bir konuşma sırasında sözünü kestiysem... özür dilerim. Sör Nirta henüz yemek yemediğini söyledi...” dedi.

"Unut gitsin, önemli bir konuşma değildi.”

Riftan, Hebaron'a dik dik baktıktan sonra ateşin önüne bir sandalye çekip oturdu. Max başka bir sandalye aldı ve hemen yanına oturdu.

"Bira getirmemi ister misin? Veya pastırmalı taze pişmiş ekmek? Orada hazırlıyorlar.”

"Bu yeterli."

"Ama... genelde bundan çok daha fazlasını yersin."

“Aktifken çok fazla yersem çok çabuk yoruluyorum. Mideni dolduracak kadar yemek yemek daha iyidir.”

“Ah anlıyorum.”

Garip bir sessizlik vardı. Burnunu kaseye soktu ve sessizce kaşıkla oynadı. Önce o konuşmadıkça, her zaman böyle davranıyordu. Max üzüntüsünü gizlemek için yere ayaklarına baktı, sonra başını tekrar kaldırdı. Birden, kaküllerinin hafifçe gözlerine girdiğini gördü.

Bir an tereddüt eden Max uzandı ve alnındaki saçı çekti. Riftan, sanki ona hançerle saldırmış gibi şaşkınlıkla geri çekildi.

Kendi aşırı tepkisine şaşıran Riftan ,saçlarını karıştırdı, yüzü sertleşti ve sessizce yemeğine geri döndü. O yerden bir an önce kaçıp gitmek istiyormuş gibi, yemeğini olabildiğince hızlı yiyordu.

Max dudağını ısırdı. 

"Özür dilerim... oraya gitmeliyim. Da-daha yavaş ye."

Yüzüne açıkça yansıyan incinmiş ifadeyi gizlemek için kasıtlı olarak koltuğundan kalktı. Olayı uzaktan izleyen Hebaron nedense kahkahalarla gülüyordu.

"Komik olan ne?" Kaşlarını çattı ve Rem'in bağlı olduğu yere gitti.

O zamandan sonra Riftan'ın belirsiz tavrı devam etti. Ondan eskisi kadar bariz bir şekilde kaçmıyordu ama bu, onu geçmişte olduğu gibi kabul ettiği anlamına gelmiyordu.

Max giderek sabırsızlaştı. Onunla arasındaki mesafeyi kapatmaya çalışırken, fırsat buldukça peşinden gidip bir şeyleri düzeltmeye çalışıyordu ama nedense, Riftan'ın ifadesi giderek daha katı bir hal aldı.

Biraz daha cesur olsaydı, yüzünde neden böyle bir ifade olduğunu sorardı. Ama cevaptan korktuğu için bir şey söylemeye cesaret edemedi. Sadece iyiymiş gibi davranıyordu ve tavrının doğal olarak değişeceğini umuyordu.

Bir an ona şifa büyüsü yapacağını söyleme cesaretini buldu, ama "ne kadar saçma" diyen bakışlarını fark ettiğinde utançtan kızardı.

Ona iyileştirme büyüsü yapmasına ihtiyacı yoktu, ama bu saçma bahaneyle bile, ona en azından bir kez dokunma arzusunu engelleyemedi.

O günkü öpüşmeden sonra Riftan bir daha ona dokunmadı ve gereğinden fazla yaklaşmadı. Ne zaman ona biraz daha yaklaşsa, endişeli görünüyordu.

Ona dokunma arzusu o kadar büyüktü ki, Riftan'ın kendisini biraz incitmesini istemek gibi sapkın bir fikri bile vardı.

SONRAKİ BÖLÜM