MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 113. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Kalan askerlerin çoğu, farklı ülkelerden gönderilen seçkin şövalyelerdi. Her biri filolarının bayrağını yüksekte tutarak uzun bir sıra halinde yürüdüler ve hiç de şaşırtıcı olmayan bir şekilde, alayın ön safını Kutsal Şövalyeler aldı. Daha sonra sırasıyla Kraliyet Şövalyeleri, Whedon, Livadon, Arex ve Balto Şövalyeleri onları takip etti.

Ordunun büyüklüğü dörtte bir oranında küçülmesine rağmen, çelik zırhlara bürünmüş binlerce askerin alayı, ganimetlerle dolu yüzlerce araba ve rüzgarda çırpınan renkli bayraklar gerçekten muhteşem ve görkemli bir manzara oluşturuyordu.

Onlar güneydoğuya doğru ilerlerken, yüzlerce insan ordunun muzaffer dönüşünü izlemek için akın etti ve tüccarlar, fahişeler, dilenciler ve küçük hırsızlar, karınca sürüleri gibi kampın etrafını sardı.

Ahlaksız ve kaotik bir geçit töreni gibiydi.

Zafer duygusuyla sarhoş olan askerler, kendilerinden geçip kibirlendiler ve çoğu komutan astlarının davranışlarını görmezden geldi. Arzuları kontrolden çıkmış gibi patladı, ne de olsa aşırı koşullar altında aylarca açlığa ve ölüm korkusuna katlanmışlardı. Büyücüler bile heyecanlı görünüyordu.

Max yorgun bir şekilde içini çekti ve kamp ateşinin etrafına oturup insanların içki ve yemeğin tadını çıkarmalarını izledi.

Ozanlar kim bilir nereden geldiği için, kampın her yerinde neşeli bir müzik duyulabiliyordu. Yarı çıplak kadınların, askerlerle el ele tutuşup, ahırların arkasına, çadırların içine veya çalılıklara gittikleri bile görülebiliyordu.

Onları görmemiş gibi yaptı ve Rem'i inşa ettikleri geçici ahıra doğru götürdü. Onu gören Yurixion, aceleyle onu takip etti ve dizginleri elinden aldı.

“Leydim, atla ben ilgileneceğim. Kışlaya girin lütfen.”

“Kendim halledebilirim.”

Max soğuk bir şekilde ona çıkıştı ve dizginleri tekrar elinden kaptı. Ardından atı ahırdaki boş bir yere bağlayıp eyeri indirmek için, omuzlarını yeni tekmelenmiş bir köpek yavrusu gibi kamburlaştıran Yurixion’un yanından geçti. Onu takip eden Yurixion yalvarırcasına konuştu.

"Lütfen zor işi bana bırakın. Lord Calypse, leydime iyi bakmamı istedi.”

“Eşlikçi gibi bir şeye ihtiyacım yok. Lütfen o kişiye gereksiz yere merak etmeyi bırakmasını söyleyin.”"

Max ona soğuk bir şekilde hırladı, çantayı eyerden çözdü ve omzuna astı. Tam ahırdan çıkmak üzereyken Uslin'e çarptı.

“Merhaba leydim.”

Atını çeken Rikaido, onu sakince selamladı ve sonra dönüşümlü olarak onun soğukça sertleşmiş yüzüne ve ağlamaklı olan Yurixion'a baktı. Max kin dolu gözlerle ona baktı.

"Üzgünüm ama pek selamlaşma havamda değilim."

“Bu çok talihsiz bir durum.”

Uslin'in sakin tepkisi üzerine Max yüzünü şiddetle çarpıttı. ‘Onu boynundan tutup boğmayı çok isterdim ama bu kadar çok insanın önünde bu kadar onursuzca bir şey yapamam.’

Dişlerini sıktı, ifadesiz yüzüne baktı ve artık onunla yüzleşmek istemiyormuş gibi hareket etti. Uslin derin bir iç çekti, dizginleri yanındaki bir şövalyeye verdi ve onu takip etti.

"Yüzünüzdeki o öldürücü ifade daha ne kadar kalacak? İkinizin soğuk savaşta olacağını hiç düşünmemiştim. Komutan, leydimin adadan ayrıldığını öğrenir öğrenmez, hemen peşine düşeceğini söyleyen bir telgraf gönderdi. Tabii bu noktada geçmişten gelen tüm sorunlarınızın çözüleceğini düşünmüştüm...”

"V-ve ona bunu yapmasını kim söyledi?"

Max çabucak sözünü kesti ve kızardı. Ancak şövalye bu garip konuşmaya son vermeye istekli görünmüyordu. Haksız bir şey yaptıktan sonra bile, sanki o da bir kurbanmış gibi onu sorgulamaya devam etti.

"Yalnız zamanınızı böldüğüm için bana düşmanınızmışım gibi bakıyorsunuz.”

Max utanç ve öfkeyle kanın kafasına hücum ettiğini hissetti. Utanmaz adam, zerre kadar incelik göstermeyerek gevezelik etmeye devam etti.

“Sadece görevlerime öncelik verdim. Lütfen haksız ve mantıksız tavrınızı bir an önce düzeltin."

“Tamam! O halde, bir bakalım, o büyük görevin ne olduğunu bana açıklayın.”

Çenesini kaldırıp ona meydan okuyan gözlerle bakınca, şövalyenin alnında derin bir kırışık oluştu.

Max, onun yüzünde bir çelişki işareti görünce hafif bir beklentiyle dudaklarına baktı.

O sırada uzaktan alçak bir ses duyuldu.

"Burada ne yapıyorsun?"

Max başını sesin kaynağına çevirdi. Riftan onlara soğuk gözlerle bakıyordu.

“… Sadece kısa bir sohbet ediyoruz.” dedi Uslin iç geçirerek. Riftan durumu anlamış gibi ona baktı ve sonra Max'e döndü.

“Çevre berbat. Gereksiz yere etrafta dolaşmayı bırak ve doğruca kışlaya git.”

“Ve çok da umurunda.”

Max onlara baktı ve pişmanlıkla kızardı. En az onun kadar kayıtsız ve duyarsız davranmaya karar vermişti ama onunla yüzleştiğinde hızla kontrolünü kaybedip duygusallaştı. Dudağını ısırarak daha sakin bir sesle ekledi.

“Ayrıca ayırt etme yeteneğim de var.”

Riftan hiçbir şey söylemeden sadece ona baktı. Kalbi sadece o sakin bakışla karşılaşmasından dolayı ağrıyordu.

‘Bu adam nasıl bu kadar acımasız olabiliyor?’

Kendisini tamamen kontrol ettiğini görünce, Riftan'ın bir zamanlar ona gösterdiği tüm kör şefkat ve özverinin bir yanılsama olduğunu bile düşündü.

Max'in gözlerinden yaşlar süzülmeye başlayınca aceleyle arkasını döndü. Tekrar kontrolü kaybedip yaygara yapmaktan korktu.

“Pekala, o zaman ben gidiyorum.”

Sanki kaçıyormuş gibi, Riftan ve şövalyelerin yanından geçti ve büyücülerin toplandığı yere doğru yürüdü.

Yurixion ona eşlik etmek için aceleyle onu takip etti. Ama Max ona bakmaya tenezzül bile etmeden karanlık kışlaya girdi ve vücudunu uyku tulumuna gömdü. Ve arkasından Riftan'ın gelip gelmediğini duymak için kulak kabartınca, kendini perişan hissetti ve başına bir battaniye örttü.

Hayal kırıklığına uğratmıştı. Daha fazla beklentiye girmeyeceğine kendi kendine söz vermesine rağmen, bir kez daha onun tarafından sarsılmıştı. Gözlerini sıkıca kapattı.

Ertesi gün, müttefik kuvvetler Lindel denilen bir bölgeden geçerek imparatorluğun eski başkentine ulaştılar. Seyrek, ince ağaçlarla kaplı tepeyi geçtiklerinde, devasa duvarların manzarası ve katedralin zirvesi, sanki gökyüzünü deliyormuş gibi görkemli bir şekilde önlerinde yükseldi.

Max, atını hafif yokuştan yukarı çıkarırken, muhteşem kale kapısına şaşkın bir hayranlıkla bakakaldı. ‘Pamela Yaylası’na gitmek için bu kapılardan geçeli uzun zaman olmuş gibi hissediyorum.’

"Zafer tezahüratları yankılansın!"

Kuahel Leon'un alçak sesi önden yankılanırken askerler borularını öttürdüler. Havayı dev bir hayvanın böğürmesine benzer bir kükreme sesi doldurdu ve bir süre sonra kapılar açıldı.

Max, şövalyeleri 40 kvet'ten (yaklaşık 12 metre) çok daha büyük görünen devasa bir girişten takip etti ve atını geniş, bakımlı bir patikadan canlı bir şekilde geçirdi. Büyük Salon'a giden geniş yolun solunda ve sağında, hayatında gördüğü en büyük insan kalabalığı onları karşılamak için toplanmıştı.

Yapılan yüksek sesli tezahüratlardan tedirgin olan Rem’i yavaşça sakinleştirirken, her yönden onlara çiçek yaprakları atan yerlilerin yüzlerini izleyerek dikkati dağıldı. Görünüşe göre Balbon'da, son gittiklerinde gördüğünden çok daha fazla insan varmış.

“Bu yerden bıktım.” dedi Annette.

Sonunda şehirden ayrılıp Büyük Sığınak'ın ilk kulesine yöneldiler ve Annette acı içinde inledi. Sidina kıkırdadı ve sonra dayanamıyormuş gibi kahkahayı patlattı.

“Şikayet etmeyin ve tadını çıkarmaya çalışın. Ne zaman bizi tekrar karşılayan bir kalabalığın etrafımızı sardığını göreceğiz? Her şeyin bitmiş olması çok yazık.”

“Üzgün hissetmek zorunda değilsiniz.”

Herkesin bakışları ani sese çevrildi. Volose Şövalyeleri'nin zırhını giymiş olan Sejour Aren, dudaklarında parlak bir gülümsemeyle onları izliyordu.

“Büyük Sığınak'a vardığımızda, bizi bekleyen büyük bir karşılama töreni olacak. Yedi Krallık Konseyi kutlamaları nedeniyle gün boyunca dünyanın her yerinden soyluların katıldığı çeşitli zafer etkinlikleri yapılacak ve geceleri yedi krallığın en lüks ziyafetleri düzenlenecek. Bu tehlikeli savaşta onları zafere götüren kahramanlara en büyük saygıyla davranılacaktır.”

“Bu daha da kötü.”

Annette gülümserken mırıldandı. Sidina ise atını yanına çekti, gözleri sanki beklentilerini kontrol edemiyormuş gibi parlıyordu.

“Soylu olmayanlar da ziyafete katılabilir mi?”

“Tabii ki. Siz Yedi Krallığı kurtaran kahramanlar değil misiniz?”

Şövalye, dili fazla yağdan kaymış gibi konuştu. (Ç.N: Yazar açık açık yağcı köpek demiş hahahaha)

"Herkes sizden bir şeyler dinlemek istiyor. İzin verirseniz hanımların ziyafet için giyecekleri kıyafetleri hazırlayacağım.”

"Leydimin kıyafetlerini neden hazırlayasınız?"

Konuşmasını bitirir bitirmez, biraz arkalarında at süren Yurixion sohbetlerini yarıda kesti.

“Lord Calypse leydimin giyeceği kıyafetleri hazırlayacak. Senin yararsız nezaketine gerek yok.”

“Nezaket asla işe yaramaz.”

Yurixion'un düşmanca tavrına rağmen şövalye gülümsemesini kaybetmedi ve sakince konuştu.

"Arkadaşım bir koca olarak görevini yerine getirmek isterse, karışmam. Ama gördüğüm kadarıyla bana öyle bir şey olmayacakmış gibi geliyor. Bu güzel bayanın yüzüne düşen hayal kırıklığının gölgesini görebiliyorum...”

“Bilip bilmeden nasıl konuşabilirsin? Lord Calypse...”

“Bu kadar yeter!”

Max sinirle bağırdı.

“Böyle bir ziyafete katılmaya hiç niyetim yok. Bu nedenle, siz ikiniz bu gereksiz tartışmaya son verin.”

SONRAKİ BÖLÜM