MEŞE AĞACININ ALTINDA 2. KİTAP - 162. Bölüm (UNDER THE OAK TREE)

Max merdivenlerde durdu ve yüzlerine dikkatlice baktı. Riftan'ın yüzünde çok kızgın bir ifade varken kadının dudaklarında avını yeni yutmuş bir kedi gibi memnun bir sırıtış vardı.

İkisi arasında ne tür bir konuşma geçtiği belirgin değildi, ancak üstünlüğü ele geçiren Riftan değil gibiydi.

“Buraya lütfen.”

Elliot onu nazikçe yönlendirirken, Max ihtiyatla oturacağı yere doğru yürüdü. Masanın etrafında oturanların gözleri hemen ona doğru çevrildi.

Fark etmeden geri adım atmak üzere olan Max, titreyen bacaklarını sabit tutmayı başardı ve başını kaldırdı. Sonra Elliot'ın sandalyeyi çekmesini bekledi ve olabildiğince doğal bir şekilde Riftan'ın yanına oturdu. Ardından, sanki endişeliymiş gibi konuştu.

“Burada olacağını biliyordum. Bütün gün ata binmek zor olmuş olmalı... Dinlenebildin mi?”

“Merak etme. Oldukça iyi vakit geçirdik. Öyle değil mi Lord Calypse?”

Max onun sözlerindeki ince eleştiriyi hissedebiliyordu. Elindeki altın kadehi sallarken kadının dudaklarının kenarında alaycı bir sırıtış belirdi.

“Majestelerinin iyi vakit geçirmesine sevindim.” Riftan, öfkesini bastırıyormuş gibi görünen bir ses tonuyla konuştu.

Ancak kadın umursamadı.

“Birbirimizden istediğimizi almak için dostane bir anlaşmaya vardık. Yoksa birlikte yaptığımız "sohbetin" tatmin edici olmayan kısımları var mıydı?”

Max gergin ağzında rahat bir gülümseme tutmaya çalıştı. Ama içi yanıyor gibiydi. İkisi arasında gizli bir şey olduğunu ima eden prensese karşı içinde güçlü bir öfke yükseldi. Bir kadeh şarap aldı ve çarpık ifadesini gizlemek için dudaklarına götürdü. O sırada Riftan kadehi elinden kaptı.

“Bu içki sert.” Sonra tabağına bir parça kızarmış jambon ve lahana turşusu koyarak konuştu. “Önce ye. Bütün gün kurutulmuş et ve birkaç dilim ekmek dışında hiçbir şey yemedin.”

Max, Drystan Prensesi'ne muzaffer bir bakış attı ve onun yemeğiyle ilgilendiğini görmekten duyduğu hoşnutsuzluktan biraz hafiflediğini hisseti.

Sonra kadının alnında hafif bir kırışıklık belirdi. Prenses ona avı elinden alınmış bir kedi gibi rahatsız edici bir ifadeyle baktı, sonra Riftan'a dostça bir bakış yolladı ve onun yakınına eğilip nazikçe nefes verdi.

“Çevrendeki insanlarla dikkatlice ilgilenmen değişmemiş. Benim muhafızımken çok özenliydin. O günleri özlüyorum. Sen çok özel bir muhafızdın.”

Bir anlığına geniş salona buz gibi bir sessizlik çöktü. Max ağzının köşelerinin seğirdiğini hissetti ve sanki onları oymak istermiş gibi kadının gözlerine baktı.

‘Bu kadın bunu bilerek yapıyor çünkü ruh halimi bozmak istiyor. Croix Dükü'nün kızı olan bana karşı düşmanlık hissediyor.’ Ama belki de sırf bu yüzden Riftan'a asılmayı bırakmadığını düşünmeden edemedi. ‘İkisi geçmişte sevgili olmuş olabilir mi? Belki de Riftan, Drystan'dan bilgi almak için bu kadını kasıtlı olarak baştan çıkarmıştır.’

Boğazında bir yanma hissi duyarak, Riftan'ın uzaklaştırdığı kadehi alıp bir yudumda içti. Riftan onu durdurmaya çalışır gibi irkildi, sonra sertleşmiş bir yüzle tekrar kolunu indirdi. Ve bir bahane uydurur gibi ağzından kaçırdı.

“Uzun zaman önceydi, artık hatırlamıyorum bile.”

“Yani ben çok iyi hatırlıyorum. Kocamın ölümünden dört yıl sonra başkente deri dönüyordum. Bir canavar saldırısı sırasında bize yardım ettin ve ben de seni hemen oracıkta muhafız olarak tuttum.” Sanki geçmişi hatırlamış gibi yüzünde özlem dolu bir ifadeyle konuştu. "Ve kalbim kırıldığında beni nazikçe teselli ettin.”

Max, kalın jambonu bıçakla dilimledi. Kadına şaşırmış gibi bakan Riftan omuz silkti ve rahatsız bir şekilde Max’e baktı. Max hiç umrunda değilmiş gibi gülümseyerek konuştu.

“Et... Onu düzgün kesemiyorum.”

“Bana bırak. Senin yerine keseceğim.”

Max dilini şaklatıp elini itti. Ona mümkün olduğu kadar nazikçe konuştu.

“Benim için endişelenme ve sohbetinize devam edin. Uzun zamandır görüşmüyorsunuz… Konuşacak çok şeyiniz olmalı.”

“Ah, karın çok anlayışlı.”

Sinir bozucu kadın karşılık verdi. Max, aldırış bile etmeden jambonu bıçakla kesmeye başladı. Sadece Riftan'ın değil, aynı zamanda karşısında oturan Uslin'in ve hemen yanında oturan Elliot’ın bakışlarını da üzerinde hissedebiliyordu ama umursamadı, bıçağıyla eti küçük parçalara ayırmaya ve yemeğini ağzının içine mekanik olarak tıkmaya devam etti.

Yağlı yemekler yemeyeli ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu. Ancak iştahı çoktan bozulduğu için hiçbir şeyin tadını çıkaramadı.

“Hanımefendi, lütfen bunu da alın. O kadar sert değil.”

Elliot, muhtemelen isteksizce yemek yediğinden endişe ederek dikkatle ona bir kadeh şarap verdi. Max teşekkürlerini mırıldandı ve dudaklarını sıcak şarapla ıslattı. Bu sırada astlarıyla muhabbet eden Richt Bleston, prensesle konuştu.

“Merak ettiğim bir şey var.”

Prenses bir martının kanatları kadar zarif bir şekilde kavisli kaşlarını kaldırdı ve sorusunu bekliyormuş gibi çenesini yana eğdi. Richt vücudunun üst kısmını masaya dayadı ve yavaşça konuştu.

“Kralın tek kız kardeşi neden bu kadar uzak bir bölgede? Bildiğim kadarıyla bu toprakların efendisinin Kont Bernard olduğunu duydum…”

“Bernard bir ay önce öldü. Artık bu toprakların kontrolü bende.” Önemsiz bir şekilde cevap verdi, baldan yapılmış tuzlu iğde pastili alıp ağzına tıktı. “Yani yeni bir kont atanana kadar bu sadece geçici bir görev.”

“Yine de anlayamıyorum. Geçici bile olsa… Prenses neden bu kadar tehlikeli bir bölgeyle karşı karşıya gelmek zorunda kaldı? Ayrıca etrafta hükmedecek başka soylu da yok değil.”

“Drystan'ın iç işleri hakkında yabancılara izahat vermek istemiyorum.”

Prenses kaba bir şekilde cevap verdi. Ancak söz konusu kabalık olduğunda, Richt Bleston geri kalmazdı. Yavaşça konuştu.

“Hah, görünüşe göre anlatamayacağınız bir hikaye var. Prenses bir skandal yüzünden kraliyet sarayından mı atıldı?”

"Lütfen kaba yorumlardan kaçının.”

Prenses buz gibi soğuk gözlerle kuzeyliye baktı.

“Sana misafir gibi davranmaya devam etmemi istiyorsan, kibar olsan iyi olur.”

Richt hafif bir şakaymış gibi omuz silkti. Max, adamın nahoş sözleri ve kavga etmek için yaptığı eylemlerinden dolayı ilk kez tazelenmiş hissetti. Ama bunu belli etmemeye çalışarak şarabından bir yudum aldı.

Bu kadar kayıtsız bir ortamda akşam yemeği ne kadar sürebilirdi ki? Uzun masanın sonunda oturan paladinler birer birer yerlerinden kalktılar.

“İlk biz ayrılıyoruz.”

Kuahel Leon sessizce içini çekti ve bir cevap beklemeden salondan ayrıldı. Max bu anı kaçırmadı ve oturduğu yerden kalktı. Kendini bu rahatsız yerde oturmak için daha fazla zorlamak istemiyordu. Riftan'a bile bakmadan soğuk bir şekilde prensesle konuştu.

“Üzgünüm ama sanırım uyumaya ihtiyacım var.”

“Nasıl istersen.”

Max hafifçe başını salladı, sonra dönüp koridora çıktı. Ve merdivenlerden yukarı çıkarken onu takip eden Riftan elinden yakaladı. Max ona öfkeli bir bakış attı.

“Ne?”

“…Birlikte yukarı çıkalım.”

“Bunu yapmak zorunda değilsin. İkiniz birbirlerinizi çok iyi tanıyor gibi görünüyorsunuz, odada hiç kimse yokmuş gibi sohbet ediyorsunuz. Kesinlikle umurumda değil.”

Elini onun elinden kurtarıp merdivenlerden yukarı çıktı. Riftan hemen arkasından onu takip etti ve gergin bir şekilde konuştu.

“Yanlış anlama. O kadınla hiçbir şekilde kişisel bir ilişkim olmadı. Tek yaptığım on yıl önce ona üç ay boyunca eşlik etmekti.”

Max yüksek sesle homurdandı ve kapının önüne doğru ilerledi. Ancak Riftan saniyeler içinde ona ulaştı.

“Gerçek bu!” Onu kapının arasına hapsederken sertçe fısıldadı. “O kadının... kişisel ilgi gösterdiği doğru ama ben kesinlikle reddettim. Bu yüzden bana kızdığından dolayı başımı belaya sokmak için bana bilerek bu şekilde hitap ediyor.”

Max ona baktı. Riftan susmayı seçti, o yalan uyduracak türde bir insan değildi. Hiçbir şey olmadığını söylediyse, aralarında gerçekten hiçbir şey olmamıştır. Ancak Max, başka bir kadının onu baştan çıkarmaya çalışmasına gücenmişti.

“Her neyse… o kadının senden hoşlandığı kesin.”

Ona boş gözlerle bakan Riftan, saçma sapan bir şeymiş gibi başını salladı.

“Prenses sadece benimle eğlenmeye çalışıyordu. O sadece, rütbesi bile olmayan bir adam tarafından reddedildiği için üzgün.”

Max onu bir hayal kırıklığı haliyle izledi.

“R-Riftan, sen bir kadının kalbini bilmiyorsun. Neredeyse on yıl sonra hala seni kalbinde tutuyorsa…"

Prensesin onu sevmiş olması gerektiğini söylemek üzere olan Max aniden ağzını kapattı. Kocasının başka bir kadının duygularını öğrenmesine izin vermenin iyi olmadığını düşündü. Yüzünde kasvetli bir ifadeyle yere bakıp öfkeyle mırıldandı.

“Her halükarda… sen bir aptalsın.”

O sırada uzun bir iç çekiş duyuldu. Max çabucak başını kaldırdı, ağzı kulaklarına varan Riftan'ı gördü ve inanamayarak ağzı bir karış açık kaldı. Bir anda, öfkesi başının tepesine yükselen Max, yumruklarıyla onun göğsüne vurdu.

“N-niye gülüyorsun?”

“Kıskanmana gerek yok, sen benim için teksin.” Ona tek koluyla sarılarak mutlu bir şekilde konuştu.

Max'in yüzü kıpkırmızı oldu. Sözleri huysuz sevgilisini teselli etti. Her ne kadar kıskançlıktan patlamak üzere olan kalbini anlamadığı için çileden çıkmış ve hayal kırıklığına uğramış olsa da, ona her zaman muzip bir karşılık verirdi.

Max, dudaklarını onun yanağına sürten kocasından iterek uzaklaşıp kapıyı açtı. Riftan onun peşinden koştu ve onu okşamaya devam etti.

Çevirmen: Sabahat <3

SONRAKİ BÖLÜM